Kac saattir yatiyorum, agliyorum.. Bosanmayi gordum, siddeti gordum, daha sonra birini sevdim onla da bitti. Yabanci ulkede tek basimayim. Dostum diyebilcegim hic kimse yok. Tum arkadaslarim evli tum zamanlarini aileleriyle geciriyorlar. Benim yasimdakilerin hepsi evli cocuklu benim iliskilerim ilk sorunda bozuluyor bitiyor. 33 yasindayim, karsima kimse cikmiyor tek basima bir yere gitmek istemiyorum zaten. Maddi durumum berbat, bosanmadan kalan borclar var odeyemiyorm ailemede anlatmiyorum.. Nefes alamiyorm artik disari cikip herkesin esleriyle cocuklariyla guzel havada gezmesini gormek istemiyorum. Bu yasa geldim ne meslek ne is ne cocuk ne dost hic bir sey yok...