Bugun yokluğunun 5. Gunu,
Elleri ellerimde son nefesini verdi annem,
1.5 yıl once, ilk teşhis konduğunda icten ice biliyordum boyle biteceğini, ama bir yanım hic kabullenemedi, o yuzden mi boyleyim bilmiyorum, icimdeki acı bir an olsun hafiflemiyor, aldigim nefes cigerimi yakiyor. Sanki ben oldum, annemi gomduler, oyle agir ki şimdi onsuz yasamaya calismak, beceremiyorum. Yazamiyorum da.

Bu surecte bana manevi destegini hic esirgemeyen arkadaşlara tekrar teşekkur ediyorum, cevap yazamazsam kusuruma bakmayin, yazacak gucum yok ama okuyacağım.

Şimdiden dualariniz icin de cok teşekkur ederim. Benim icin de sarılın hayattaki annelerinize, ben son 4 aydir agrilarindan dolayi hic sarilamiyordum melegime, kaderimde cansiz bedenine sarilmak varmis. Siz hala kalbi atiyorken sarılın, en cok sarılmayı ozluyor insan.