Kızlar ben 35 yaşındayım, evli değilim, ailemle yaşıyorum. Annem babam herşeylerini bana bağlamış durumda. “Sen bize bakacaksın, bize sen sahip cıkacaksın.” Hastalandığımda “ sana birşey olursa biz ne yaparız” gibi sozler soyluyorlar. Annemle babam iyi insanlar seviyorum ama kendime ait bir hayatım olsun istiyorum. Annem surekli beni yanına istiyor. Ben bazen kızıyorum oyle sesi cıkmıyor. Cok şukur şu an oyle bakıma ihtiyacları yok yani arkadaşlarımla tatile gitmek istiyorum, haftasonları gezmek istiyorum. Allah korusun birşeye ihtiyacları olsa ben onları hic bırakmam zaten. Ama ben de kendime gore bur hayatım olsun istiyorum. 4 kardeşiz. En buyuk abim İstanbulda yaşıyor. Kızkardeşlerim de Almanya ’da. Ben bir tek yanlarındayım. Hepsi evli cocukları var. Duzenlerini kurmuşlar. Abim bir kere” biz nasıl gelelim sen tabi onlara sahip cıkıcaksın, coluk cocuk yok. Biz nasıl bırakalım” gibi laflar etti. Cok uzuldum. Bana bir akıl verim lutfen.