Kızlar gercekten hayatım nerden tutsanız dert icinde artık gercekten bi koşesinden de olsa duzluğu gormek istiyorum..
Kısaca ozet gecmem gerekirse;

Benim 2.5 yıllık bir ilişkim var. Erkek arkadaşım benden 8 yaş buyuk. İlişkimizin ilk 1 yılı gercekten harikaydı yani inanılmaz eğlendiğimiz, ara sıra tartışsakta gereksiz ve boş şeyler uzerine tartıştığımız ama asla uzatmadığımız tatlı bir ilişkimiz vardı. Ama sonrasında ilişkimiz cok farklı bir noktaya evrildi. 2. Yılımızın başında babama kanser teşhisi koyuldu ben işim, okulum gereği ailemden uzak yaşıyorum ve oyle olunca surekli memlekete gidip gelmeye başladım. Hayat neşem sondu, resmen dunya başıma yıkıldı tabii. Oyle olunca bizde eski gece eğlencelerimizi bıraktık cunku benim inanın icimden nefes almak dahi gelmiyordu. Tek buluşmamız evde ya da en fazla evden 5 dakika uzaktaki kafede bişeyler icmek oluyordu ki bu son 1.5 yıldır boyle.

Babamı oğrendikten 9-10 ay sonra erkek arkadaşımında babasına akciğer kanseri teshisi koyuldu ve bizim zaten keder icinde olan hayatımız iyice mutlusuzluğa yuvarlanır oldu. Tabii ki cok sarsıcı bir surec yaşadık ve babasının hastaliğından 2 hafta sonra kadar erkek arkadaşım işi bıraktı. O an ki psikolojisi inanın neydi bilmiyorum ama yapıverdi.. Sonrasında kendisini babasına adadı resmen onunla ilgilendi, tum bakımını ustlendi ki bu bence harika bir durum. Bu kadad merhametli bi adamla birlikte olduğum icin mutluyum cunku bi of bile demedi bu surecte. Ama benim surekli aklımda bir iş bulur dusuncesi vardı cunku ablaları da babasına yardımcı oluyordu ve işsiz kalmaz diye duşunuyordum. Neyse..

Biz ikimizde maalesef babalarımızı kaybettik.. 1 hafta arayla ikisini de toprağa verdik. Ve inanılmaz zor zamanlardı cunku bu kadar ustuste gelmesi her şeyin ikimizi de yıktı. Biz babalarımızı kaybedeli 4 ay oldu her şey cok taze ve huzun doluyuz..

Bu araya kadarını olayları az biraz anlatabilmek adına yazıyorum cunku kendisine direk ihtamda bulunmak istemiyorum belki bende yanlıs yorumluyor olabilirim.

Benim sıkıntım olan kısım tam olarak şoyle erkek arkadaşım 31 yaşında ve tam 1 yıldır işsiz.. Bu gecen surede tabii ki ona bu konuda baskı yapmadım babasının durumundan dolayı sadece bir kac kez konuştum. -Calışmak sana da iyi gelir hem biraz o ortamdan uzaklaşırsın, kendine ve ailene yetebilecek enerjiyi bulursun- tarzında cunku inanılmaz bir bunalımdaydı. Tek yaptığu butun gun babasıyla ilgilenmek ve kimseyle iletişim halinde olmamaktı bu da onu cok yıpratıyordu. Ama o herhangibir işe girmedi.

Evet babalarımızı kaybetmek inanılmaz zor ve uzucuydu hala ustumuzden bunu atamadık ama hayat bir şekilde devam ediyor ve kendini en azından idare edebilecek kadar para kazanması gerektiğini duşunuyorum. Bana evlenmek istediğini soyluyor ama iş bulmak adına bir cabası olmasına rağmen hani boyle dort elle buna sarilmıyor. Bu durum artık cidden canımı sıkmaya basladı. Ben universiteden gecen sene mezun oldum ve mesleğimi yapabilmem icin vermem gereken 3 sınavım var. 1 yıldırbu sınavlarla bir şekilde boğuşuyorum ve bu surecte mecburen part-time calısıyorum en azından ailemin yukunu biraz da olsa hafifletebilmek icin. Ama onun bir şey yapmadan oylece durması beni cok geriyor artık cunku bu sekilde maalesef bir geleceğimiz olamaz.. Bir yandan da 31 yaşına gelmiş ama hala duzeni olmayan biri ile ileriyi duşunmek bana biraz utopik gelmeye başladı. Cunku bilmiyorum en azından mesleği olmalıydı.. Universite mezunu kendisi bu arada.

Yakınlarda bi tanıdığımız kendi bolumu uzerine erkek arkadaşıma iş teklif etti. Daha doğrusu kendisi grafik tasarımcı olduğundan. Eğer istediği şeyler uzerine yeni seyler tasarlasa bunları iletişim icinde olduğu buyuk sirketlerle paylaşıp ona iş konusunda yardımcı olabileceğini soyledi. Bende bunu kendisine anlattım bana verdiği tek tepki "bakarız" oldu. Yani ben bu kayıtsızlığına sinirleniyorum ve umutlarımı tuketiyorum. Cunku ben duyunca heveslenir ve hemen ufak caplı da olsa bir araştırma yapar diye bekledim ancak.. Aradan 1 hafta gecmesine rağmen kendisine sorduğumda bugun bana "daha bakmadım bakacağım ona" oldu..

Bilemiyorum ben mi cok abartıyorum. Ama onun yaşı geciyor ve boyle durarak maalesef bir yere varılmıyor. Bugun gercekten artık sinirlendim ve kendisiyle konuştum. -Bak bu boyle gercekten olmuyor, ben sınavlarla boğuşuyorum, yaşadıklarımız ortada, sende calışmak istiyorsun biliyorum ama onune gelen fırsatları da gormezden geliyorsun. Cok uzuluyorum bu halimize cunku bu boyle devam ederse seninle bir geleceğim olmayacak- dedim.. Sonrasında ustune gittiğimi duşunerek uzuldum. Ama off inanın bilmiyorum kafam cok karışık.. Sizce ben yanlış duşunup, yanlış tepkiler mi veriyorum.. Nolur bana bi akıl verin