Sizlere biraz eşimden bahsetmek istiyorum. Artık kendimden şuphe etme seviyesindeyim. 36 yaşındayım. Calışıyorum. Eşimle 9 yıldır tanışıyoruz 5 yıldır evliyiz. Flort doneminde dunyanın en harika erkeği olduğu, kadın ruhundan anladığı yanılgısına kapılıp evlenme kararımda bu ozelliklerinin %100 etkisi olmuştu. Ancak evlilik surecinde gariplikler yaşamaya başladım. Mesela hicbir tartışmadan haklı cıkamıyordum asla kabul etmiyordu haksız da olunabileceğini. Ustelik neden haklı haksız davası guduyorsun diyerek konuyu saptırıyordu. Bir kere olsun ozur dilediğini veya gonlumu aldığını gormedim. Herhangi bir problem varsa bunun musebbibi muhakkak bendim o asla hata yapmazdı. Depresif ve melankolik bir karakter olduğumu biliyordu ve bunu cok iyi kullanmaya başladı. Nasıl olsa bu kız mutsuz, nasıl olsa gecimsiz. Eline karakterimle ilgili butun kozları vermiştim cunku. Sanki kendi maskesi gorunmesin diye bir ceşit kurban secilmiştim.

Dışardan goren birisi icin cok tatlı, cana yakın, hoşsohbet, esprituel biridir. Bu ozelliklerini inkar edemem. Evlilik icinde beni dovuyor sovuyor da diyemem. Ama bir ceşit psikolojik savaş icindeyim sanki kurallarını hic bilmediğim…

Mesela eşimin cocukluğunu, cocuklukta yaşadığı uzuntuleri vb şeyleri bilmem. Hatırlamıyorum der. Seni daha derinlemesine tanımak istiyorum derim tanıyorsun ya işte der. Neye zaafı var, nelere sinirlenir, basacağım damarı nedir ben bunların hicbirini bilmiyorum arkadaşlar. Yuzeysel bir ilişki icindeyim deyim yerindeyse. Devamlı onun cok iyi bir insan olduğu, insanların ben yerine ona inanacağı, zaten gecimsizlik konusunda mimli olduğum konusunda manipule edildiğimi hissediyorum. Manipulasyonlarına karşı koyduğum zamanlarda aramız bozuluyor soğuk savaş başlıyor. Evde poker face gezen bir eşim var. Hatta hayatı poker face yaşayan.

Kendim icin gittiğim bunları anlattığım psikiyatrist narsistik kişilik bozukluğu olabileceğini belirtti. Hayatımda ilk defa antidepresan kullanmaya başladım. Ben onu tehlikeli buluyorum artık. Bu durumları yaşayan var mı aranızda. Yuzeysel iyi aile babası olmayı, eve kahvaltılık almayı, evlilik icabı yapması gereken yukumlulukleri yapıyor olmayı yeterli goruyor. Beraber zaman gecirme teklifimi hep reddediyor. Beni alıp bir yemeğe goturmez aynı zamanda cimrilik te var. Bu arada kendi işini yapıyor. Ama 5 yıldır doğru duzgun para kazandırmayan hobi gibi takıldığı bir iş. O konuda da manipule ediliyorum. İşleri oturtmaya calışıyorken bana anlayış gostermiyorsun diye. 3,5 yaşında ikizlerimiz var. Cok ilgili bir babadır. Ama ben duygusuzluktan yoruldum. Anlayışlı maskesinin arkasına saklanmasından yoruldum. Ailemi bırakıp onun şehrine gelmiş biriyim bir de. Normal olmayan bir şeyler var hissediyorum. Kendimi onun projesinin bir parcası gibi hissediyorum. Okuyanlara teşekkur ederim. Biraz uzun olduysa affola.