henuz daha var ama o kadar heyecanlıyım ki benim icin herşey bir dert. sozde kahve tutmak bile. hele ilac desteği olmasa kalp carpıntısı ve ellerimin aşırı titremesine hic cozumum yok gibi. kalabalık ortamlarda boyle oluyorum. ilac aldığımda en azından titreme olmuyor ama endişe halim yine devam ediyor. cok fazla ortamda bulunduğum halde bu gecmiyor. cozumu yokmuş gibi hissediyorum. boyle aptalca bir şeyi nasıl yapıyorum, her insanın aynı olduğunu biliyorum kimseyi ne benden ustun gorurum ne de kendimi ustun gorurum. ama bu olanın sanki insanla alakası yokmuş da boyle ortamlarda otomatik olarak titriyormuşum gibi geliyor. kendime başka acıklama bulamıyorum.