Bir evin bir kızıydım . Herkes el ustunde tutardı . Parasal anlamda bir sıkıntım hic olmadı . Arkadaşlarımla aram cok iyiydi , aranan her ortamda istenen biriydim . Mezun oldum kolaylıkla guzel maaşla bir işe başladım .
Sonra ozel sektor zor geldi kpss hazırlanmaya basladim.. ne olduysa o seneden sonra oldu . Puanımı aldım mulakattan elendim. Pes etmedim 4 senem gitti atanamadim.

Sonra eşimle tanıştım . Peşimde pervane gozumun icine baktı. Ayrıldık mahvoldu. Aylarca vazgecmedi. Sevgisine inandım sonra bende sevdim. Evlendik ... aynı eve girdikten sonra huyu cıktı resmen . Iyiyken cok cok iyi . Inanamazsiniz. Iyi halini gorseniz beni dunyanin en şanslı kadını ilan edersiniz ama kotu hali... Ben onun duşmanıyım sanki . Gunlerce aynı evin icinde kuser konuşmaz . Hatasını kabul etmez .
Bende nefret ederim kuslukten . Hele ki aynı evin icinde ... sırf sorun cıkmasın diye gidip konuştum tek tek gerizekaliya anlatır gibi bugune kadar hatasını anlattım . Ama artık bundan biktim ben . Adam o kadar alışmış ki inanın 10 gun kus olsak kalkıp bi konuşalım edelim demez alıştı cunku her seferinde benim gitmeme. Bu bana artık kendimi değersiz hissettiriyor . Simdiden sonra ben bu carki nasil degistiririm ? Bugune kadar el bebek gul bebektim ben.

Madem boyle sorunlariniz vardı bebek neden oldu diyenler icin peşinen yazayım. Bebeğimiz surpriz yaptı. Allahın verdiği cana kiyamazdim