onceden de eşimin ailesi ile cocuk acısından cok tartıştık.. malum herşeye karışıyorlardı. fakat ben calışmaya başlayınca ve cocuğa eşimin yoğuuuun ısrarı ile onlar bakmaya başlayınca bu karışma hat safhalara cıktı. evde eşimin annesi babası ve gorumcem olmak uzere 3u kalıyor.fakat artık karışmadan da ote sanki cocuğu ekstrem sahipleniyorlar gibi geliyor. hatta oyle bir durum ki sanki benim değil de cocuk onların, akşamları bakıcısı olarak ben gelip alıyormuşum gibi hissediyorum.
ornek verecek olursam, cocuğu aldım iş cıkışı eve goturucem. zaten araba ile geciyoruz. sıcak iklimli bir bolgedeyim. ben ince bir hırka ile gunu gecirebiliyorum. gorumcem ille ısrar kıyamet cocuğa hırkasını giydir diye tutundu. cocuğun ustunde kalın bir sweat ve icinde de uzun kol bodysi var zaten. yeteri kadar kalın. yok dedim dışarısı zaten sıcak, arabada da terler gerek yok. illa giydir sen yinede diyor. bunu diyen kız bekar ve benden kucuk. yok diyorum zaten araba ile gidiyoruz. hala cekiştiriyor cocuğun kolunu ceketi giydirmeye calışıyor. sinir oldum aldım elinden ceketi apar topar cıktım. onun dışında bir suru şey var. yemesinden icmesine karışıyorlar. 1 kase yemek yese bile cocuk ac muamelesi goruyor. tum gun yemek tıkmaya calışıyorlar ağzına. eve gelince cocuk rahatlıyor resmen. şu surecte başka care de yok. ama bu sahiplenme muhabbeti cidden can sıkıcı oluyor. abartılı mı duşunuyorum sizce?

edit: bakıcı konusu icin ortac cevap olsun, kv ultimatomu cok sert verdi eşime. ben varım, bakıcı tutarsanız gozum arkada kalır, bi daha yuzumu goremezsiniz vb. cok kavgalar savaşlar ettik. başta anlaştık kv ile. benim istediğim gibi bakılacaktı. sozde kaldı tabi. he he deyip bildiklerini yapıyorlar ben yokken eminim.

edit 2: işi bırakma şansım yok. piyasaya gore cok cok iyi bir işte calışıyorum ve eğer bırakırsam buraya geri donme şansım yok. ucretsiz izin hakkım da yok.

edit 3: bakıcı icin son edit gelsin: ben hamile iken bakıcı diye konuştuk. ilk 6 ay ben bakacaktım. ama o surecte bebek doğdu ve kv bizim evin 2 ay boyunca atsan bile gitmeyen demirbaşı yaptı kendini. cocuk bazı sıkıntılar atlattı ,Allah beterlerinden korusun, hepten ipin ucu koptu. eşim kvyi cocuk bakımı bilirkişisi atadı. ben başta karşı cıktım ama işe başlamama 1 ay kala guzel dillerle beni ikna etti. senin istediğin gibi bakılacak vs diye. ben o ultimatomlardan habersizdim o surecte. ben de tamam dedim. şimdi de bakıcı tutalım desem eşim de kvde de kufur ediliyormuş gibi tepki veriyorlar. yok biz bakamıyor muyuz, bizden iyi mi bakacak. eşim, bakıcı varken cocuğa bişi olursa ihmaldir duşer bi yerini vurur vs diye tum sorumluluk sende falan gibi. ağır konuşup vebalde bırakıyor. bişi olduktan sonra her zaman olur Allah korusun ama tek başına bir kararla o vebal altına giremiyorum.

son edit:

genel olarak yazıyorum: bakıcı mı anneanne babaanne mi değil zaten mevzu.. imkanlar değişir, kimi icine sindiği icin bırakır ailesine kimi ekonomik anlamda duşunerek hareket eder. bakıcıya baktıran da iyi annedir, akrabasına baktıran da bi o kadar cocuğunu seviyordur. cocuğun ust aileyi sevmesi tabiki normaldir. ama anne calıştığı icin sanki ust ailesini anneden daha cok sevmesi normalmiş gibi bir algı yaratılması sacmalıktır. anne bebeğine en iyi şekilde bakım imkanı icin calışabilir. cocuğu sevmek benimsemek başkadır. babane, hala teyze olarak seversin. ama cocuğu sahiplenmek cok başkadır.benim buraya yazmak istediğim sorun, aile baktığında ipin ucunun kacmasıydı. sizdeki durum neydi diye merak ettim acıkcası. yanında ben olduğum halde cocuğa mudahale edildikce ve ben aksini soylediğimde diretilince acıkcası hoşlanmıyorum. sallamayadabilirdim. millet ne derse amaaann deyip gecebilirdim de. ama huy işte yapamıyorum ve rahatsız oluyorum. bunu dile getirmek istemiştim. ve fikir almak istemiştim. yanıt yazan herkese teşekkur ederim.