Kızlar burada acılan konular kadar buyuk sorunlardan bahsetmeyeceğim, insanların ne dertleri var asla şımarıklık yapmak istemiyorum ama sanki biraz sohbet etmek istedim.

Oğretmenim. Malum korona surecinde 13 marttan beri okullarımız kapalı. Kars ’ta tek başıma yaşıyorum. Sevdiklerim hep uzak şehirlerde kaldılar. Ailemi sağlık acısından tehlikeye atmamak icin eve donmedim okullar kapandıktan sonra, 1 temmuza kadar da Karstan cıkacağım gibi gozukmuyor.

Evde vaktimi iyi değerlendirdim 3 aydır, İspanyolca oğrenmeye calıştım, kitap okudum, online muzelere goz attım, makale / ceviri işleri yaptım, yeni yemekler denedim, kilo almaya başladım sonra kilo verdim vs. ama her gun bir oncesinin aynısı olunca artık ustume ustume geliyor duvarlar. Olumsuz duşuncelere kapılıyorum. Akşamları ozellikle cok cok huzursuz oluyorum. Sıkıntı kaplıyor icimi. Geceleri cok zor uykuya dalıyorum. Uyuyunca aniden uyanıyorum, sonra yine zor dalıyorum. Gozyaşlarıma hakim olamıyorum, ağlamaya başlıyorum en kucuk şeyde. Ne evi toparlayasım geliyor ne bir yemek yapasım geliyor vs.

Depresyona mı girdim ya ben?
Recep İvedik gibi “Gomşulaaaaaar yetişiin tek başıma geberecem burda ben” modunda hissediyorum kendimi.
Sizde de oldu mu boyle bir şey?