Şu karantina beni mahvetti kızlar. Yaşım 37. 15 yıl yalnız başıma İstanbul ’da yaşadıktan sonra tekrar memlekete dondum ve ailemle yaşamaya başladım. Bu duruma alışmakta zorlanıyorum. Annem bana cok duşkun. Yalnız hicbir yere gidemiyorum. O da benimle gelmek istiyor. Bana guvenmediğinden veya beni yalnız gondermek istemediğinden değil, kendine yoldaş olarak beni goruyor. Ben de ona kıyamıyorum ama hic yalnız kalamıyorum. Evimi ayırsam annem cok uzulur biliyorum. Odamda mesela oje surucem paldır kuldur giriyor. Giyinirken pat dalıyor. Hic ozelim kalmadı anlayacağınız. Evlenemedim de. Yaşım da gecti. Bu yaştan sonra kimse bakmıyor bana. Arkadaşlar aracı oldu, biriyle goruştum. Beyfendi daha genc istiyormuş. Onun yaşı 41. Artık evliliğe de umudum kalmadı. Bilmiyorum benim yaşımda mutlu evlilik yapanlarınız oldu mu? Bana bir umut verin ne olur. Karantinadan dolayı da evdeyiz. İyice sıkıntı bastı. Dışarı da cıkamıyorum. Psikolojim iyice bozulmaya başladı. Kızlar akıl verin ne olur. Sevgiler.