Merhaba arkadaşlar. Ben 10 yıllık evliyim. Evlenmeden once aklım 5 karış havada olduğundan ve bu evlilik, akrabalık işlerinden zerre anlamadigimdan aile binasında oturmaya itiraz etmedim. Daha doğrusu benim ne kadar aslında buna uygun olmadığımı bilen arkadaşlarım bircok kez uyardılar, şaşkınlıklarını dile getirdiler. Yine de inanın bir sorun olacağı aklımın ucundan dahi gecmedi. Ayrıca işleri de ortak, binada kayinvalidemler ve eltimler oturuyorlar.

Neyse eltim tam bir doğal afet ve ayrıca superstar mizaclı birisi. Evlenmeden once de onu goren herkes başıma bela olacağına dair imalarda bulunmuştu. Bense yine tabi duşunemedim sonucta başka bir insan bana ne yapabilirdi ki? ve niye yapsindi?


Bu arada evlenmek gibi de bir isteğim yoktu. Eşime deli gibi aşık değildim ama uzun yıllar arkadaş gibi olsakta aslında bir ilişkimiz vardı sanırım. Kendisi cok iyi bir insan olduğundan ve evlenmeyi cok istediğinden evlilik yoluna girdim ben de.

Neyse evlendigim gibi kazın ayağının hicte oyle olmadığını anladım. Hakaretler,asagilamalar her girdiğimiz ortamda alay etmeler kaş goz hareketleri... Toplum icine cıkmak istemedim bir sure sonra, o zamanda yaftalamalar başladı. yok soğuk nevale, yok suratsız vs... Eski tip adetler... Eltimin askerleri olan kayınvalidem, kaynım, gorumcem ve bilumum akrabalar... Beni asla anlayamayan bir eş... Adeta dunyam başıma yikildi. Neyse dedim bir sene sonra ayrılırım. Bu arada kaynimda bir yandan eşimi dolduruyor boşanması icin. Ama benim bir cocuğum oldu bu surecte istemeyerek. Cocuk olunca da babasına cok duşkun oldugu icin kıyamadım ve eşimden ayrılamadım.

Yıllarca annemden eve donerken ağlamamak icin kendimi zor tutuyordum. Ev değil de sanki cilehaneye giriyordum. Bu arada evlendigimde 50 kilo olan ben 90 kilo oldum 2 senede. Mutsuzluk sıkıntı stres yeme bozukluğu yaptı bende.


Sonunda eltimle baş edemeyeceğimi ve kimsenin de bana yardımcı olamayacağını anlayıp eltimle mecburen iyi gecinmeye başladım. Her turlu hakaretine sustum, asagilamalarini duymamazlıktan geldim. Evime her gun gelir, ona hep cok iyi davrandım. Cocukları cocuklarımın canına okur kimse ses cikartamaz ben de dahil. Yıllar boyle geldi gecti. Bu sure boyunca hep ev alıp cıkmak istedim ama eşim kılını kipirdatmadi. Ben cok kotu duruma gelince bir iki ev bakıyormuş gibi gorundu sonra yine unutuldu gitti.

Eşim birgun "ben olsem asla gozum arkada kalmaz, sen cok iyi bakarsın onlara" dedi. Ben de " ben aynı şeyi soyleyemem senin icin, ve hayatta en cok korktuğum şey cocuklarım buyumeden bana birşey olması" dedim.

Ne yapmalıyım? ben kendimden gectim artık sağlığım cok bozuldu. Bu soğuk savastan, surekli diken ustunde yaşamaktan da cok yoruldum...