Vefat edeli bugun 13 ay oldu kabullenemiyorum aylardır kabullenmiş gibi yaptım ama olmuyor. Bugun o kadar derin bir ozlem varki icimde bana kızmasını bile ozledim. Bazen arıyorum numarası kapalı oldugunu bildiğim halde. Yaşayamadım acımı hÂl yaşayamıyorum. Şuan farklı şehirdeyim o kadar ozledim ki babamı burdan seslensem yaşa duyacak sesimi. Eşyalarında kokusu var hÂl ama ben koklamaya kıyamıyorum. Bir kere guluşunu duya bilsem o kadar mutlu olacagım ki. Sımsıkı sarılmak istiyorum mezarına gittigimde ona. Baba arkanda dağ derler ya gercekten oyle. Herşeyin guzelini iyisini rabbim bilir ama hastanedeyken babam, cok dedim rabbim olmesin sadece nefes alsada yeter herşeyi yaparım, hayatımı hice sayıp sadece babama bakarım diye, olmadı nefesi bu kadarmış, bu dunyada. Ağlamak istiyorum onuda yapamıyorum ben. O kadar ihtiyac duyuyorum ki, bana sarılmasına, beni opmesine, yanında uzanmaya. Olum cok garip. Rabbim sabrını veriyor evet ama genede cok ozluyor insan icten ice bir hasret duyuyor. Annem var ablam var abim var benim icin herşey yaparlar, herzaman arkamdalar, ama eksik olan bir kişi var babam. Hergun annemle ablamla abimle konuşuyorum ama diyemiyorum, ben babamı ozledim, beni en iyi anlayacak olanlar onlar biliyorum, acı onlarında acısı, beni uzgun gorduklerinde daha cok uzelecekler diye hic birşey belli etmiyorum. Yazmak istediğim ama yazamadığım tarifsiz bir acı, ozledim. Bazen yazıyorum buraya rahatlıyorum gene icimi dokmek istemedim