Merhaba,

Bir yıllık evliyim. Cok sorun yaşadık eşimle ama hep bi yolunu bulup devam ettik. Bizim ilk yaşadığımız sorunda ben evet hata ettim belki ama yeni evli olduğum icin tecrubesizlikle aileme anlattım.Tabi onlar karışınca işler buyudu eşim, ailem ve onun ailesi resmen kanlı bıcaklı oldu.
Bu olaydan sonra da biraz ara vererek yine devam ettik. Ama ailemin adını andırtmıyo evde. En son iki hafta kadar once babaannem vefat etti. Duydugum an o kadar kotu oldum ki. Ağlarken sordu noldu die soledim hic bişe demeden kalktı gitti yanımdan. Oyun oynuo kendi keyfine bakıo.
Benim yanımda olmak yerine nasıl bunu yaparsın deyince senin ailen icin uzulecek deiğilm bişey soyleme kalbini kırarım oldu cevabı. Farklı şehirde yaşıyoruz. O hafta da sokağa cıkma yasagı ve seyehat yasagı var ailemin oldugu yerde. İzin nasıl alacaksın izin alırken yanında olayım bile demedi.Herşeyle yalnız uğraştım yalnız kalkıp gittim. Ama o kadar dokundu ki. O an aramız da bozuk değildi ama icini oyle kin nefret kaplamş ki inanamadım yaşadıklarıma. Hep diyordum aman zamanla kolay şeyler yaşanmadı zamanla olur gelir aileme ama bu olay tum umudumu tuketti.

Tek korkum ileride pişman olmak. Hep bu yuzden elimden gelen herşeyi yapabilmiş olmak adına devam etmştim ama sanki boşa uğraşmış gibi hissediyorum. Kotu gunde beni yalnız bıraka adamın iyi gunde yanında olmak istemiyorum. Konuştum da yine ben asla gelmem size diyor.
orneğini yaşamış olan var mı? Zamana bırakarak duzelecek bişey mi? Az cok kararımı verdim ben devam edemeyeceğim ama son kez sizlere sormak istedim.