Merhaba hanımlar,

Baştan soyleyeyim şu derdim var ne tavsiye verirsinizden cok icimi dokmek icin actığım bir konudur.

Bu karantina doneminin ikili ilişkilerimizi cok sınadığının farkındayım. Burada da anne-kız ilişkilerini iceren bircok konu okudum karantina doneminde. Benim bir turlu yoluna koyamadığım sorunum da annemle ilgili. Kendimi bildim bileli hicbir zaman iyi anlaşamadık annemle, bir bağ kuramadık hatta coğu zaman iletişim bile kuramadık. Dayaktı, hakaretti gibi sorunlarımız olmadı cok şukur ama davranışlarıyla her zaman değersiz hissettirdi bana kendimi. İşi, kendi ailesi, dışarıya oluşturduğu profili her zaman bizden daha onemli olmuştur. Asla yeni fikirlere acık değildir falan filan. Ergenlik yıllarımda annem olmasaydı daha mı mutlu olurdum veya annem neden beni sevmiyor diye duşunurken kendimi bulduğum cok olmuştur. Bunlara artık bir sure sonra alıştırdım kendimi. Ama bazen oyle oluyor ki ne kadar sert durursam durayım yine icten ice hazırlıksız yakalanmış buluyorum kendimi. Mesela annem gecenlerde sacma bir yorum yaptığımda "sen salak mısın kızım" dedi. Bu alınacağım bir şey değil ama sonunda kızım demesi o kadar tuhaf geldi ki bana. Hic duymadığım bir hitap olduğu icin cok farklı geldi işte. Sonra kendimi insan annesi kendine kızım dedi diye neden tuhaf hisseder diye kendime acırken veya kızarken buluyorum. Bazen boyle tuhaf iniş cıkışlı durumlar icinde buluyorum kendimi. Bunun icin psikolojik yardımlar da aldım ama insan her zaman guclu kalamıyor.

Sinirimi bozan bir başka durum da annemin oğluşum sendromu. Mesela evde guzel bir yemek varsa kesinlikle kardeşimindir, son paramız kaldıysa kardeşimindir, tek bir fırsatımız varsa kardeşim kullanır gibi. Tam tersi bir şekilde iş yapılacaksa veya ağır bir iş varsa erkek kardeşime asla soylemez benden bekler. Kardeşimi cok seviyorum ve onun annemle benim kadar sorun yaşamıyor olması beni mutlu ediyor. Ama bir yandan da bunu kendime haksızlık gibi goruyorum. Hatta bazen acaba kıskanclık mı yapıyorum diye kendimi sorguluyorum.

Aynı şeyleri başkasından okusam beklentin olmasın filan derim ama insan kendine gelince ne kadar beklentiniz olmasa da yine de icinde bir yerlerde beklentisi varken buluyor kendini. Anneme benzememek isterken soğuk ve duvarlar ormuş bir insan olarak buldum kendimi. Bu da canımı ayrı sıkıyor. Allah'tan her şeyi paylaşabildiğim ve beni anlayan bir eşim var. Bazen belki de annemle olan sıkıntıların mukafatı eşimdir diye duşunuyorum.

Sıkılmadan okuyanlara vakitlerini ayırdıkları icin şimdiden teşekkur ediyorum.