Hayatım iyi mi kotu mu ayrımını yapamıyorum. Ne tam mutluyum ne tam mutsuz. Evlenince herkes mi boyle oluyor bilmiyorum. Bekarken cok renkli gecti gunlerim. Surekli kalabalık arkadaş gruplarıyla buyudum, her zaman bir şeyler olup yollarımız ayrıldı ama olsun her biri ayrı guzeldi Calıştığım her iş yerinde severek calıştım cok calıştım hep sevildim. Eve gelirdim canım annem hic bir işe el surdurmezdi yemeğime kadar hazırlardı sen calışıyorsun derdi. Galiba benim en mutlu gunlerim o gunlermiş. Sonra evlendim uzak şehire. Sanki bambaşka bir hayat verdiler bana. Eş ailesi doğulu kulturune bağlı insanlar hayatlarının %99 u akrabalarını sulalelerini konuşmak goruşmek ve akrabalarını anlatmakla gecer. Onlarla başka bir şey konuşmanın imkanı bile yoktur. Sonra Caylarına şekere kadar atmam beklendi bacak bacak ustune atmamam hafta sonları eşimle hafta ici de yalnız gitmem beklendi millet laf ediyormuş eğer gitmezsek mesajla tahrik ederlerdi neden gelmediniz sen bize duşmansın ben biliyom gostercem size bilmem ne mesajlar atardı. En son da işi hakarete dokunce goruşmeyi kestim goruşmuyorum. Ailemde uzak olunca burada arkadaşta henuz edinemeyince henuz işte bulamayınca oyle afalladım ki anlatamam. Hayatımda ilk kez sevilmediğimi ve psikolojik şiddet gorduğumu hissediyorum. Baya mutsuz etti bu konumum beni. Boyle hayattan soğudum sanki kabuğuma cekildim. Eşin bir şey demiyor mu diyenler olacaktır goruşme sen haklısın dedi aramızda sorun etmemeye calışıyor arada kendi gidip goruyor falan. Hayatım boyle mi olacaktı diyorum bazen. Tavsiye verirseniz cok sevinirim