Herkese merhaba,
Sizden, icinden cikamadigim bu buhrandan cıkmak icin yol gostermenizi istiyorum.
28 yaşındayım. Cocukluğumdan beridir annem ile olan ilişkim iyi olmadı. Annem ataerkil, erkekleri on planda tutan, bu kafa yapısı ile yetişmiş bir kadın. Ben ise belki bu yaşantıdan kaynaklı bılmiyorum, her zaman kadın konusunda hassas olmuş ayrıca ozgurluğume duşkun biri oldum hep.

Cocukluğumdan beridir annem ve babamın ilişkisi kotuydu. Babam,iyi bir eş asla olmadı, annemi cok kırdı yıllarca ve ben hep babama tepkimi koydum bu durumlarda. Baba olarak da evde ağırlığını koymadi hic. Bu anne ve babanin cocuğu olduğum icin babama ceken yonlerim var ama torpulemek icin uğraşıyorum ( cabuk sinirlenmek, ofke kontrolunu zaman zaman yapamamak gibi). Ozellikle cocukluğumda annem ile olan ilişkim sıkıntılı oldukca beni hep babama benzetti annem. " Baban gibisin" cumlesi ile buyudum. Sorunlu bir cocukluk oldu bu benim icin (uzunca zaman altıma kacirirdim mesela geceleri). Ofkeli ve hırcın bir cocuktum. Annem tarafında anlaşılmamak ve hep babama benzetilmek beni hirpaladi.

Abim de var. Babam ağırlığını koyamadığı icin ve annemle iyi bir ilişkileri olmadığı icin ,annemin baba yerine koyduğu abim. Annemin yetiştirme şeklinden kaynaklı aşırı ataerkil, kadın uzerinde tahakkum kuran ve yıllarca bu sebeplerden sorunlar yaşadığım bir abi. Yaşim ilerledikce sınırlarımi cizdim ve doğal olarak cok iyi bir ilişki yakalayamadık. Bu sureclerin hic birinde annem yanımda olmadı. Abime aşırı duşkundur, baba yerine koyar ve onun uzerimde kurduğu baskı karşısında hic bir zaman annemin beni kolladigina şahit olmadım. Her durumda abimi otomotik savunmaya gecer.

İşin tuhaf tarafı abim, anneme muazzam da davranmaz ve bu sebepten dolayı bile abimle karşı karşıya gelmişimdir annem icin. Annem ise hep " aman kavga cıkmasın o ne diyorsa oyle olsun" zihniyetindedir.

Yakın bir zamanda abim ile tartıştık ve bana cok ağır hakaretler etti. Annem de şahit. Uzerinden biraz zaman gecip annemle bu durumu konuştuğumda bana " hic bişi demedi ne var sen de hep onu yargılıyorsun ne yapmış size, sen ne istiyorsun abinden" cevabını aldım ve muthiş kırıldım. Annemle iliskime mesafe koydum ve gelip gonlumu almak dahi istemedi. Uzulmuş dediği şey icin ama o kadarmış. Uzatmaya gerek yokmuş. Kindarmisim. Dediği sadece bu. Birbirimizden nefret etmeyelim diye oyle demiş ayrıca. Abimin eleştirilmesinden rahatsız olur. Abimin zamanında babam ile yaşadığı sorunlardan kaynaklı abime hep cok uzulur, duşkundur

Bir sure sonra annem kendi kız kardeşi hasta olduğu icin bir kac gunluğune ona bakmaya gitmek istediğini soyledi ev halkına, ozellikle abime soyledi.
Abim " gidemezsin, kim yemek yapacak, senin evin var " diyerek annemle tartıştı ve en son anneme hakaret edecek şeyler soyledi. "Sen bir git ben sana neler yapıyorum, senin sulalen boyle zaten" diyecek kadar. Bir suru hakaret bağırış , cağırış. Araya girecekken annem engel oldu bana ve susmami istedi. Annem ağladı ,o ağladığı icin ben de ağladım ,tartıştılar falan ama tabi ki yine de gitmedi kız kardeşine, yine abimin dediğini yaptı. Ben de aksini yapacağını duşunmedim zaten. Rutin hep boyledir annemde, ilk değil.

Bugun kız kardeşi ile konuşurken sanki gelmesini babam istemiyormus gibi anlattı ( babamin konu ile alakasi yok , tartışma esnasında evde bile değildi. Ayrıca babamın eksiği cok fakat asla boyle bir durumda anneme gitme demez, aksine git tabi istediğin kadar kal der ve annem de bunu cok iyi bilir). Ben de buna şahit oldum.Duyduklarım karşısında şok oldum. Odaya girip " sana hakaret eden, seni kole gibi kullanan oğlun. Gunlerce ağladın , uzuldun ama yine de onun lafından cıkmadın şimdi niye babama iftira atıyorsun" diyerek tartıştik. "Biraz gururlu olsaydın da gitseydin onca lafın uzerine" dedim. Belki dememem gerekirdi ama anneme karşı gecmişten beri bu sebeplerden dolayı ofkemi kontrol edemiyorum. Abimi boyle futursuzca , beni kırmayı goze alacak kadar arkasında durmasına ve beni bundan mahrum etmesine dayanamıyorum sanırım. Bana "senin de abinden ve babandan farkın yok "dedi bugun. Aynı onlar gibi gelip sorun cıkarıyorsun dedi. Hep dediği şey. HÂlbuki ben onun icin yeri geldiğinde abimle, babamla bile tartışıp onun izah edemediğini ettim. Adalet duygum cok ağır basar. Annemle dargın bile olsak kimsenin ona haksızlık etmesine tepkisiz kalmam. Bir de kiz kardeşim var. Anneme cok duşkun. Ne olursa olsun " olsun ,annem" der. Evde olan herşeye kulak tıkar. Annem onu bu sebeple cok sever. Uyumlu olduğunu duşunur. Anneme bile bişi dense de susar, sonra annemi teselli eder. Ben ise adaletsizlige sessiz kalamam, tepkimi veririm ama yine kotu olurum. Benim de hatalarım elbet var, cocukluğumdan beri bu sebeplerden dolayi ofkemi kontrol edemiyorum ozellikle anneme karşı. Kendimi anneme bağırirken buluyorum. Anlatmaya calışırken bağırıyorum, kontrol edemiyorum ofkemi. "Sen nasıl bir annesin, senin yuzunden annesiz gibi hissediyorum, cocuklarima senin gibi davranmayacagim adaletli olacağım, evlat ayiriyorsun" diyorum. Yanlış evet ama ofkemi kontrol edemiyorum. Tahammul edemiyorum bunlara

Kendimi hep hayırsız, kotu evlat gibi gordum. İcimdekiler dağ gibi buyudu ve annem beni kirdikca ben de onu kırdım elimde olmadan. Annem tarafından ,ozellikle evdeki sorunlu olan abim ve babama benzetilmek canımı hep cok acıttı. HÂl da acıtıyor. Ofkem artıyor hep. Tam unutuyorum derken annem bir yenisini ekliyor. Bir yanım cok eksik sanki. Hayırsız, kotu, duşuncesiz biri değilim ama annem tarafından hep boyle tanıtıldım. Onlar gibi gelip onunla kavga ediyormusum hep. Arkadaşlar psikolojik destek mi almalıyım ? Kotu bir evlat gibi hissediyorum /hissettiriliyorum. Annemle nasıl bir ilişki kurmalıyız, kırgınlığım hic gecmiyor ? Ne onerirsiniz ?