Canım oğlum bu aksam 2.koftesini yiyemeden ben doydum ellerine sağlık anne diyerek sofradan kalktı. Eşim arkasından bana saydırmaya başladı. Sen ne bicim annesin tabağını bitirmeden kalkmasına izin veriyorsun. Sofraya getirtemiyorsun. Soz dinletemiyorsun. Bu cocuk 10 yıl sonra seni maffetcek soz dinlemiyor falan... Bana kendimi yetersiz hissettirecek cok laf sıraladı. Ben de oğlumu koftesini yemeye ikna etmeye calıştım.İkna edemedim sonra gurur yaptım. Bu kofte bitecek diye baskı kurdum. Sonra baktım yemiyor inadı inat. Babası da soz dinletebilecek miyim diye beni denetliyor orda uzaktan. Dinletemedim. Sonra lanet olsun diyerek kofteyi ağzına zorla koydum elimle ve sırtında vurdum hafifce. ağlayarak. Sonra kendimi iceri attım sinir krizi gecirdim. Cok ağladım. Kafamı duvarlara vurdum odamda . Bugunlerde zaten hic iyi hissetmiyorum kendimi. O an canla başla koştum oğlumun yanına affet beni ozur dilerim oğlum dedim. Anne acımadı ki dedi. Kotu davrandım affet nolur dedim gozumden sicim gibi yaşlar akıyor bir yandan. Anne sen kotu bir anne değilsin dedi. Cok kotu oldum ben. Kendimi affedemiyorum. Senin hic bir sucun yok oğlum affet beni nolur dedim. Gonlunu alıp odasında beklemesini soyledim. Babasına da balkonda saydırdım.Hitler gibisin ne istiyorsun benim anneliğimden dedim. Sinir krizi geciriyorum tabi gozyaşım durmuyor o esnada. Kafamı ellerimi hep bi yerlere vurdum. Bana cocukluğumda yapılanları bunlar benim travmalarımdı. Ben kotu anne oldum senin yuzunden diye kendimi kaybettim. Gozyaşım durmuyor. Ben sanırım ayrılacağım. Birdaha bunları yaşamak istemiyorum. Ben cocuğuna sozunu geciremeyen kotu bir anne miyim...