Merhabalar herkese. Garip duygular icindeyim. Adalete olan guvenim azaldı ve de kendime cok kızgınım. 2 yıldır ayrıyız, calışıyorum ve her şey yolunda hayatımda, boşanma davam dışında. Kısa bir ozet geceyim.

2013 te başlayan berbat bir evliliğim, bunun sonucunda ilk geceden( karşı taraf korunacaktı, bilincli bir şekilde gebe olmam icin tuzak kurmuş, ona bağımlı kalmam icin, acıklaması boyle kendisinin) dunya tatlısı bir evladım var. 6 yaşına girdi. Hakaret, şiddet, cezalandırma, beğenmeme ne ararsanız vardı. Tabi arkasından affet diye ağlamalar. İnanın ne olduğunu anlayamanin ve arada sevgi gosterilerinin şokunda idim. Yani her pişmanlığınin ardından bu son olur dedim ya da kendimi kandırdım. Eşsek gibi darp raporu almadım, rezil olurum etrafa diye, kendisi polis memuru. Ve de seni beter ederim hele bir dene diyordu, korktum. Cesur bir insan değildim. 2015 te babası ile konuşmak istedim. Evde kapı cam kırdı, babası polis cağırdı. Beni aileme goturun yeter ki şikayetci değilim dedim. (Annesi ağlıyordu zorla polis oldu, kurtuldum, ekmeğinden olur kızım diyordu o anda). 2015 te dava actım. Bunları boşanma davasina ekledim tabiki. Her gun ağlayarak babamı arıyor, affedin ben Sutestisi ni cok seviyorum. Tedavi olacağım, kendimi oldureceğim diyordu. Ayaklarımıza kapanıyordu. 6 ay boyle surdu. Tedavi ile duzelir dedim, aile terapisine gittik, ofke kontrolu icin tedavi oluyordu sozde, ilac recetesini gosteriyordu bana. Tekrar bir araya geldik ve tedavi falan hepsi boştu. Bu arada maddi olarak da her şey bende idi. Adam beni resmen somuruyordu ama eskiye gore biraz daha iyiydi. İki yıl sonunda eskiye dondu ve cocuğum da şahit olup da olanları anlatmaya başlayınca bu işin sonunun olmadığını tamamen anladım. Cocuğum icin de iyilik değildi ve benim icin bitti. Beni eve almadı, yeni ev tuttum vs vs. Bu aşamadan sonra affetmemin aptallık olduğunu farkettim. Bu bana kezban, şizofren, adi , honkgibi hakaretler ediyordu. Bende artık susmak yok dedim. Cimer e yazdım. 6 ay uzaklaştırma verildi. Soruşturma acıldı hakkında.

Bugun gelen sonuc hayal kırıklığı. İspatım yokmuş. Hakaret değilmiş. Kaba soylemmis.O yuzden beyefendi yine ağa, paşa. O kadar pişmanım ki darp raporu almadığıma. (2015 adliye psikolog goruşmesinde darp uyguladığını, sozlu şiddet uyguladığini kabul etmişti, bunu da cimer e eklemiştim)

Cok canım acıyor şu anda. Pandemi dolayısıyla 6 ayda mahkeme gecikti. Bu arada benim de evliliğin son iki yılinda ona hakaret ( belki de kaba soylemdir) mesajlarım var. Onun şiddetine karşı hırsımi boyle alıyordum. Kesin bu mahkeme sonucunda ben haksız cıkacağım gibi hissediyorum. Anlaşmalı kabul etmiyor. Annemlerin takılarını bile aldı. (Hesabıma yatıracakti tanıdık kuyumcu var yalanına inandım.) İyi niyetli ve korkak duruşum karşısında artık haksız olmak istemiyorum. Elimden geleni ardima koymuyorum artık. Ama cok korkuyorum... Ozellikle cekişmeli bosananlar, korkmakta haklı mıyım? Cok huzursuzum...

Şiddet gorup susanlar da size ornek olsun bu olay. Lutfen, sonradan benim pişmanlığımi yaşamayın. Affetmeyin... En buyuk kozunuz darp raporu. Cocuğunuzu n velayeti icinde cok yorulmuş olmazsınız...