Konuşmaya, icimdekileri dokmeye o kadar ihtiyacım varmış ki buraya kadar geldim.Hayatım boyunca hep verdiğim kararların sıkıntılarını cektim.Olaylara mantiķtan cok duygusal yaklaşıyorum hep kaybeden ben oluyorum. Zaman zaman kendime guvenim geliyor,dimdik ayaktayım tek başıma iki cocuk buyutuyorum diyorum.Isyerindeki işleyişe ayak uyduramadiğim anlarda o hatayı kendime yetiremiyor hata ustune hata yapıyorum.O anlik verilecek bir kararım genelde yanlış oluyor ve cevremdekilerin arkamdan konuşmaları beni kucumsemeleri benden sonra gelen kişinin benden ustte tutulmasi bana kendimi değersiz hissettiriyor ve cok uzuluyorum
O an var ya sanki dunya yıkılmış,yer yerinden oynamiş,benim o an yok olmam filan lazım.O derece kendimi kotu hissediyor,cok icerliyorum.Ben bugun yanlis bise yaptım ya ben kendimi ifade edemiyorum kalıyorum oyle iki kelime edemeden.Pasif kaliyorum.Ama boyle işleyişe olumlu katkı sağladığımda ve bu sayede insanların davranışlarındaki ovgu dolu farkliliklar benim ozguvenimin tavan yapmasını sağlıyor.O zaman bulbul kesiliyorum.Mantikli konuşup duzgun cumlelerle kendimi ifade ediyorum.Ama bu başarı durumu cok nadir oluyor.Her anım mucadele.Aman hata yapmamam lazım,eksik yapmamam lazım. Boyle seyler duşunmekten işime konsantre olamıyorum.NEe yapmalıyım bu durumu aşabilmek icin?Oyle cok zeki bir insan da değilim ki,kıvrak zekamla durumu kurtarabileyim.Aksine beynim o kadar yorgun ve dolu ki.Yanlis bir evlilik neticesinde 10 yıl suren cehennem hayatı.Yıllarca maruz kaldığım fiziksel ve psikolojik siddet.Ve cocuklarımın buyumesini fırsat bilerek bu cehennem hayatindan kurtulma cabalarım.Son nokta yaşadığım şehri değiştirip hic bilmediğim başka bir şehirde iki cocuğumla hayata tutunma cabalarım.Okyanusta hayatta kalip derede boğulmak gibi birşey bu.Ama cok ağır,taşıyamıyorum
Kullandigim antideprasaninda faydalı olduğu soylenemez.Bu ruh hali icersinde bugunude sabah ettim.Ama ben hala bu durumla nasıl basa cıkacağım, nasıl konsantre olup isimde verimli olacağım bilmiyorum.BILMIYORUM.