Merhaba,
Konum hic ilgi cekmeyecek biliyorum diğerleri gibi olaylı olmadığı icin kimse de yorum yapmayacak ama buraya da yazıp icimi dokmezsem dayanamayacağım.
Ben cok yalnızım. Oyle boyle değil inanılmaz yalnızım. Bu yalnızlık icinde boguluyorum nefes alamıyorum. Cok mutsuzum artık dayanamıyorum.
Liseden bir kac arkadaşım vardı. Zamanla koptuk. Universitede hic oyle cok yakın arkadaşım olmadı zaten. Cocukluk arkadaşım vardı bi tane onla da arada goruşuyoruz ama sanki benim zorumla gibi. Arada goruştuğum bir iki kişi var iste sanki onlarla da benim zorumla goruşuyoruz bence. Kimse benimle vakit gecirmekten mutlu değil gibi hissediyorum sanki insanları sıkıyorum.

Nişanlıyım, bugun birlikteydik. Ve ben yalnız kalmaktan korkutugum icin yanından ayrılmak istemedim ama o da artık sıkıldı ve gitmek istedi. Beni eve bırakırken belli etmemeye calıştım ama neredeyse aglayacaktim.

Is yerinde hic kimsem yok aksama kadar oyle bunalıyorum ki. Hic kimse bana hadi bi cay icelim iki dk nefes alalm demiyor. Ben de kimseye diyemiyorum tabi kimseyle yakın olmadığım icin.

Bi insanın hic mi doğru duzgun arkadaşı olmaz hic mi cevresi olmaz ya. Kimseyle iyi kotu derdimi paylaşamyorum. İnsanlarla kolay iletişim kurabilen hemen kaynasabilen bi tip değilim ama bu kadar mı kotu bi insanım ben neden kimseyle arkadas olamıyorum.

Size basit gelebilir ama yalnızlıktan cildirmanin esigindeyim. Bunun icin ağlıyorum şu anda. İcimi dokmek istedim. Okuyanlara tesekkur ederim.