Ne kadar zormuş evliliği yurutmek. Uzaktan bakınca evlilere ne kadar mutlu olduklarını duşunurdum. Sosyal medyadaki fotografları ne kadar mutlu ederdi beni. Oyle aşk insanı olmadim kendimi bildim bileli. Nitekim gecen sene evlendim. Severek evlendiğimi duşunuyorum ama hala ustesinden gelemediğim bir vajinismus problemim var. Doktora gitmek şu an benim icin mumkun değil. Farkli bir ulkede yasamanin zorluklari icerisindeyim. Ailemden oldukca uzaktayim ve hala oradaki yaşamımı ozluyorum. Ailemi cok ozluyorum. Bunun yanlış oldugunun farkındayım arrik bir yuva kurdum diyorum ama bana aileymisiz gibi gelmiyor. Eşim ne olursa olsun her konuda destekcim hatta ben o kadar cekilmez biri oldum ki farkli bir kulture gelmek ve farkli kulturden biriyle evlenmenin zorlugu omuzlarimda. Evlenirken kesinlikle akli basinda olmayanlardanmisim. Surekli ailemi kaybetme korkusu yaşıyorum. Icim hep huzursuz, yuzum asık, her gune karamsarlikla başlıyorum. Surekli kafamda olumsuz senaryolar cizip hem esimi hem kendimi bunaltiyorum. Eşim herseyi anlayisla karşılıyor ama ben tukendim onu da tuketmekten yoruldum. Cunku ben boyle bir insan degildim. Ailesinden uzaga evlenen arkadaslarim var kendi yuvalarina bakiyorlar hakli olarak ama benim icin ilk sirada her zaman ailem geliyor. O kadar cok duygusal yaklasiyorum ki olaylara gozyaşı dokmedik bir gunum yok. Yalnızım ve ilk defa bu kadar acı cekiyorum. Artik esimin yaninda da gozyaslarimi tutamiyorum. Onunda bunaldigini hissediyorum boyle ailesinden uzak evlenenler var mi nasil nefes alabiliyorlar? Olmek daha tatli gelebilir mi yaşamaktan. Bu hale gelebilecegimi hic dusunmezdim ki kendim psikologum kendime gucum yetmiyor. Iliskiye girmekten korkuyorum, dogum yapmaktan korkuyorum ben nasil bir insanim artik kendimi anlayamiyorum.