Merhaba. Ozet ve net anlatmaya calışacağım. 1 ay sonra 1 yılı dolduracağım evliliğim ve eşim hakkında. 4 senemiz doldu ama toplamda. 2 sene nişanlı kaldık. Nişanlılığımız boyunca belki tartışmadan 1 yıl durmuşuzdur. Geri kalan 1 sene hep kavgayla gecti. Ama onu oyle seviyorum ki hep duzeleceğimize inandırdım kendimi de onu da. Beni hep gitmekle tehdit etti. Gunlerce aramalarıma donmedi. Buluştuğumuz zamanlarda da hep insanların icinde bağırıp cağırıp cekti gitti. Kendi sucumu da biliyorum, konuşup duzeltmeye calışmak. Cok konuşurum ama anlatıcı yapıcı konuşurum, cenen yuzunden oluyor ne oluyorsa der. Ben hicbir zaman ne kendi aileme ne kayın valideme ne de herhangi birine kavgalarımızı anlatmadım, belli de etmedim asla. Cunku onun ozunde iyi biri olduğunu biliyorum. Kimse onu kotu bilsin yanlış tanısın istemem.
Neyse biz kimseye belli etmeden kavgalarımı evlilik gunumuze kadar dayandık. Evlendik. 2 ay gecti kavga ettik (zaten evlendikten sonra hep kırmalı dokmeleri kavgalar oldu) o kırıp dokdukce ben daha cok konuştum bağırdım. Sonra evi terk ettik. Geldi. Haftasına annemlere gittik orda da olay cıkardı gece yarısı evi terk etti ve annemler gormuş oldu. Annesinin evine gitti. Annesi babası getirdi onu annemlere geldiler arabadan inmedi. Kayınperim ve kayınvalidem yalvardı. Sonra olay cozuldu derken eve geldik.. Anlayacağınız kadarıyla boyle birsuru olay yaşadım. Oyle neşeli oyle hayat dolu bir insanımdır ki benimleyken herkesi guldururum. Ne o enerjim ne o ictenliğim, ne konuşkanlığım, herşeyimi cekti aldı benden. Artık o kadar doldum ki ne olacak ne zaman patlarım bilmiyorum. Sevdiğim adamın sesini duymak istemiyorum. İş yerinde bunalıyorum eve geldiğimde ''oh evim'' demek istiyorum eve geliyorum eşimin ne sesini duymak istiyorum ne de yuzunu gormek istiyorum. Ki inanın allaha yalvarıyorum benimle barışmak konuşmak icin adım atmasın, cunku yine kanarım yine aynısını yapar. Lutfen bana akıl verin kimsem yok gibi hissediyorum...