Ben kedim veya kopegim olmasını hep istemişimdir. Ama hayallerde.. Bahceli bir evim olursa..
Oğlum ve kızım ama ozellikle oğlum kedileri cok seviyor. Bir kedi gorduğumde saatlerce evin bahcesine inip onunla ilgileniyor. Sadece kedi sevmek icin, evden hic cikaramadigimiz cocuk, iş yerimize geliyor.
Ben kesinlikle evde olmayacağını ona anlattım. Korkuyorum. Bakamamaktan, kedinin eve zarar vermesinden, tuylerinden, kokusundan... Hic cevremde de kedi bakan olmadı.
Bugun icime bir şey duştu. Acaba bir kedi sahiplenen mi diye cok karşı olmama rağmen. Biraz araştırdım. Dinimizce de kedinin uygun olduğunu gordum.
Akşam eşime actım konuyu. Tabi o asla dedi. Ben kesinlikle karşıyım dedi. Alırsanız da hic bir şeyine karışmam. Ya olurse, ya pirelenirse, ya sesinden komşular rahatsız olursa, ya istemezseniz sonra sokakta yaşayamaz dedi. Ben de cocuğumuz nasılsa o da oyle olacak. Sahiplenince artık omur yettiğince beraber olacağız dedim. Sonra yok dedi baska bir sey demedi.
Bu bir dert mi? Bana dert oldu şimdi kedi videolarına bakıyorum. Acaba bu sevgiden cocuklarımı mahrum ermesem mi? Yapabilir miyiz? Cok iyi duşunmek lazım. Siz ne duşunursunuz? Cok mu zor?