Selam kknin tatli hanimlari, ablalarim, kizkardeslerimsizlere aslinda dert denemeyecek ama bazen icime dert olan bir sorunu danismak istiyorum. Onden bilgileri vereyim: 28 yasindayim, 1,5 yillik bir iliskim var, kendisiyle sosyal medya dan tanistik (aslinda hic istemedigim bir tanisma bicimiydi) ve yabanci bir bey (bunda bir sorun yok, turk erkeklerine karsi bazi sebeplerden dolayi sicak bakmiyordum zaten). Simdi gelelim asil meseleye: iliskimiz sukurler olsun ki iyi gidiyor, hatta ve hatta bekledigimden daha iyi gidiyor. Olgun, saygili bir beyefendi, kafalar uyusuyor, tenler de. Kendisinin biraz da olsa feminen bi tarafi var, yani cok nazik, kimseyi kirmamaya ozen gosteren ve sevgisini de guzel bir sekilde dile getiren, iltifat eden biri. Sanirim bu feminenlik beni irite ediyor, cevremde bu kadar nazik erkekler olmadigindandir belki de, bilemiyorum. (Cok fazla tecrubemde olmadi simdiye kadar, tekliflerin cogunu geri cevirdim) Nadir de olsa sevgi sozcukerinden de bunaliyorum, ki abartmiyor da hic. Ama ben niye bunaliyorum? Veya bazen kendime "aman bosver, evlenme, iliskinde olmasin, hayatini tek basina yasa, gez, toz" diyorum ve bu dusunce beni mutlu ediyor. Ote yandan onunla da bir omur gecirme hayali, cocuk buyutme hayali beni ayni sekilde mutlu ediyor. Cok sacma degilmi? Piskopat miyim ben? Bu dusunceler size de tanidik geliyor mu? Erkek arkadasiniz ile ilgili veya da esiniz ile? Nasil bas ettiniz/ ediyorsunuz bunlarla? Simdiden cevaplariniz icin teşekkurler.