kardeşim boşanıp geldiğinden beri evde tartışmalar gurultuler bitmiyor. daha oncede ailemle pek anlaşamazdı ama boşandıktan sonra durum daha kotuleşti.

onun hicbir sorumluluk duygusu yok. hep hayatı lay lay lom olsun geziyim yiyim iciyim derdi bu ama bunları da yapsa mutlu olmuyor. her zaman mutsuz olacak şeyler bulur. babamı annemi surekli yaşadıklarından dolayı suclar. onların iyi anne baba olmadığını soyler. olayları duz anlatıyorum herşey bu kadar basit değil. cok daha ağır konuşur. bağırır cağırır.

tabi bu sırada annem babam da cevap verince olaylar buyur. ki cevap vermeseler de gelip gidip laf soyler en son patlarlar.

ayrı eve gitmesini istiyorum ama işi yok olsa da calışmaz. para harcama konusunda kesinlikle hicbir şey bilmiyor. eline ne gecerse harcıyor şunu da bir saklayım lazım olur diye bir şey yok.

kendisi kız kardeş ama iyi olan kardeşlere cok ozeniyorum. biz de mutlu olabilirdik. mutlu bir aile olabilirdik. aslında bakarsan derdimiz yoktu. ama ailemin psikolojisi yerle bir oldu. her gun tartışma, her gun kavga. kız evlat diye gonderemiyorlar ama bir arada da olmuyor. maddi acıdan normal bir aileyiz. farklı evde olmuyor olsa bile diyorum gecse bile yine de gelip bela olacak cinsten. gercekten cok cozumsuz bir durumdayız.

kesinlikle ailemi saymıyor kucuk goruyor. ben nasıl kardeş olabildiğimizi duşunuyorum benim ailem saygın bir aileydi şimdiyse ailem cokmuş durumda. onun dediklerini onemsemiyorlar ama psikolojik olarak yıpratıyor.