2 yıllık ilişkim var,artık evliliğe doğru gidiyoruz yakında eve davet etmeyi duşunuyoruz ama bende bir isteksizlik oluşmaya başladı.Surekli erkek arkadaşımı başkalarıyla kıyaslıyorum,kuzenlerimin ya da arkadaşlarımın eşleriyle.Onların işleri ve ya evleri ilişkileri hep bi kıyaslamaya girdim,asla boyle ozelliklerim yoktu ama işler ciddiye binince boyle olmasya başladım.erkek arkadaşımın cok iyi bir işi yok birinin yanında calışıyor asgari ucretin biraz uzerinde alıyor evi var o yuzden kira olmaz benimde mesleğim var calışırım geciniriz diye duşunuyordum takmıyordum hic ,ama artık etraftakilerle kıyaslıyorum hep,cok guzel yonleri var anlayışlı cok ,beni sahiplenir değer verir,bazen ters oluyır ozellikle haksızlık olunca bende bu ara ustune gidiyorum iyice bunalttım onu.Birde kızkardeşim istanbula taşınıyor ataması oldu,bende onunla gitme isteği oluştu mesleğim var işe girerim beraber yaşarız daha guzel hayatım olur duşuncesi oluştu bende ,belki daha iyi biri cıkar karşıma diye duşunmeye başladım.son 2 aydır bu duşunceler yuzunden cok defa ayrılık eşiğine geldik sacma sebeplerle .sevgilimde senin kafanda bitirmek var bahane arıyorsun diyor ama ayrılık konuşması olunca beni inanılmaz bi uzuntu alıyor ondan başka kimseyi istemiyorum deli gibi aşığım gibi geliyor kıyamıyorum,hele bir keresinde ayrılma eşiğindeyken bana huzunlu kederli bir bakışı vardı ki unutamıyorum o goruntuyu,acımasız buluyorum kendimi. ,oyle olunca ona sımsıkı sarılıp bırakmak istemiyorum boyle bir mutluluğu nasıl elimin tersiyle itiyorum diyorum kızıyorum kendime ama 3 4 gun sonra yine aynı duşuncelere dalıyorum,neden boyle oluyor bu durumu evlilik oncesi yaşayan var mı,ayrılmalı mıyım sizce ,pişman olur muyum ayrıldığıma yaşım 27 bu arada