herkese selam, derdimi anlatıp, yardım almak ve icimdeki sıkıntıdan kurtulmak istedim. Cunku derdimi anlatabileceğim hicbir arkadaşım yok, ya wp'ye cok az giriyorlar ya da boşver kanka ya deyip geciyorlar. Ben 20 yaşında bir genc kızım, hayatımın baharında olmama rağmen o kadar bıkkınım ki anlatamam. Psikolojik sorunlarım var, bir yanım dinine duşkun bir kız olmak istiyorken, diğer yanım asi bir kız olmak istiyor, bir yanım nazik biri olmak isterken diğer yanım argo-kufur kullanan biri olmak istiyor, bir yanım insanları takmıyorken diğer yanım insanların olumsuz bir kelimesini bile yıllarca unutmuyor, bir yanım komik olmak isterken, diğer yanım ciddi, resmi bir kız olmak istiyor, bir yanım surekli gulmek isterken , diğer yanım ise surekli ağlamak... ve daha niceleri. Bu durumum sosyal yaşantımda buyuk sorunlara yol actı, ne bir samimi bir dostluğum var ne de bir ilişkim, gunlerdir bana yazmasını beklediğim cocuk bana yazınca kufur kelimesi kullandım ( halbuki komik olucağımı duşunmuştum, benden sıkılmasını istemedim), ama o bana cok gec yazmaya başladı, ben de yazmadım sonra. ( benden soğudu) Sosyal hayatta ozguvensiz biri oldum, ufak bir azarda ağlıyorum hemen. İnsanların bana acıyarak bakmasını istemiyorum, lakin o gozler surekli golge gibi peşimde. Ailemle aram iyi sayılmaz, onları mutlu edemedim, iyi bir lisede eğitim gorup, ardından 2 yıllık bolum kazanmam onları derinden sarstı, ( onlar hukuk istediği icin adalet yazdım, dgs'nin kolay bir sınav olduğunu duymuştum), lakin icimden hic calışma arzusu gelmiyor, hayalleri suya duşecek.. buna da cok uzuluyor, gozyaşı dokuyorum. ve ben fiziksel gorunuş olarak da halk dilinde 'cirkin' birisiyim. Bundan 3-4 ay once tramvaya bindim. 17-18 yaşlarında iki cocuktan oluşan bir gruptan biri beni gostererek 'tipe bak abi yaa' dedi, diğeri de sus olum Allah oyle yaratmış dedi. İlk başta ustume alınmadım ancak ben binince dedikleri icin, ve tramvayda cok az kişi olduğu icin bana dedikleri sonradan aklıma dank etti, cok kırıldım. Kimse bu hayatta bana guzelsin demedi, yaşadığım uzuntuler dolayısıyla kilo da aldım, spor salonuna gitmek istiyorum ancak ailemden para alamıyorum. Cunku pandemi dolayısıyla az paramız kaldı, işe girmek istiyorum ancak yapamayacağımdan korkuyorum, annemde once okulunu kazan diyor ( ama ben umudu kestim, matematik olmuyor) Konuştuğum erkek yok. 9. sınıfta bir kac erkekle buluştum, buluşmada beni beğenmediler. Diğeri de yolda giderken fotoğlardan cok farklısın dedi ben de cevap vermedim eve gelince ayrıldım. (sanal da sevgili olup, sonradan ayrıldım yani). Ve ben kucukkken babam annemi 6-7 kere dovmuştu ( belki 10-11) Bu olayları unutamıyorum. En buyuk cocuktum, araya girdim, babam bana da biraz vurdu, ama sonra cok ağladı ondan sonra annemi dovmedi. ( yaklaşık 5 senedir) Ama hala babama karşı kırgınlığım var o beni onemsiyor, annemi değil. Annemle bugun kavga ettik kavga edince eski olaylarda patlak verdi. Kalbini kırdım, onun uzulmesini istemiyorum,. Dedem aksine cok zengin, ama butun parasını başka cocukları yedi , bize vermediler. ( onların az cocuğu olmasına rağmen ). Ben bu acıları unutmak icin, muzik dinliyor, hayal kuruyorum, ancak bunu yapmak daha kotu oldu, hem zamanım gidiyor hem de psikolojim. ( psikoloğa gidicek param yok) Ben ne yapmalıyım, kendimi bu hayatta cop gibi goruyorum, olmek istiyorum ama cok gunah. ben ne yapacağım. Hicbir alanda da yeteneğim yok ne bir dil biliyorum, ne de başka bir şey.