Hayatımın en karanlık gunlerini yaşıyorum sanırım cok caresizim ve pişmanım kimseye anlatamıyorum yargılanmaktan korkuyorum careyi buraya yazmakta buldum. 22 yaşındayım 5 yıl once hayatıma biri girdi cok sevdim cok aşık oldum her ne isterse yaptım maddi manevi destek hayatıma getirdiği kısıtlamalar şort elbise etek giymeyeceksin dedi giymedim 1 2 kız arkadaşım dışında kimseyle hicbir erkekle goruşmeme izin vermezdi ondan izin alarak dışarı cıkardım hep evde otur derdi onun icin universite hayalimi hice saydım ailemin yanında istemediğim bolumu okudum bunları yaparken beni kısıtlarken bana aşık sanıyordum seviniyordum onemsendiğimi hissediyordum cunku hayatımda hic sevilmedim ilk kez onun beni sevdiğini hissettim ve hic sozunden cıkmadım yaklaşık 4 ay once ona bir ciddiyet olsun artık Bi soz takalım en azından dedim ben kendimi hazır hissetmiyorum evlenmek icin dedi yıkıldım terk ettim onu o gece daha sonra tekrar barıştık sonra o benden ayrıldı ben boyle ciddi şeylere gelemiyorum dedi evlilik nişan dun oğrendim ki hayatına yeni biri girmiş kendimi cok kullanılmış aptal hissediyorum onun yuzunden yaşayamadığım gunlere uzuluyorum ve yaptığım hatalar sacmalıklara. Bu acıyla nasıl yaşarım ki bu pişmanlıklarla