Yaşadığım hayat bana o kadar zor geliyor ki bir gun akli dengem tamamen bozulacak diye endişe ediyorum. İlk doğumumda normal doğum yapmayı cok cok istediğim halde bebeğim karnımda ters olduğu icin sezeryan olmak zorunda kaldım. Aylarca keşke dedim, hep icimde kaldı. 2.ye hic hazır değildim korunuyorduk, 1 kez dahi korunmasız olmadı ama yine hamile kaldım. Eşimle ozellikle annesinden bunaldığım icin cok kavgalar, sorunlar yaşadık. Annesi kadar itici, insanı rahatsız eden bi kaynana daha yoktur heralde. Gunde on sefer eşimi arar. Onceden beni arardı artık acmaya acmaya oğlunu arıyor. Ben istediği gibi konuşurken oğluyla bazen haftada 1 bile konuşmazdı, sonradan ben bıkıp kendimi cektikce onu sabah kalkar kalkmaz aramaya başladı. Gun icinde defalarca arar saat başı, bazen saat gecmeden bile arar, evdeki her durumu sorar. Kacta uyudunuz, uyandınız, cocuğu ac bırakmayın, o saatte yemeyin, o saatte uyumayın, marketten ne aldınız, bana turşu al gel, bana meyve suyu al gel her gun eşimi cağırdı korona zamanı basit şeyler yuzunden. Evden her gun dışarı cıkan bekar bir kaynım var bir de. Surekli bizimle yaşamak icin bahaneler uretti. Yok kaynım makarnayı niye o tencerede yaptın demiş, yok niye bakkala gittin ekmek almadın demiş. Bunlara ağlayıp eşimi arayıp beni burdan kurtar yanına al diyordu surekli.aynı evde asla cekilecek insan değil aşırı derecede pis. Yaptığım yemeklere resmen elini sokuyor makarnayı salatayı parmaklarıyla alıp yiyor, gozum gorduğu halde soylediğim zaman yemedim diyor. Yaptığı yemek zaten yenecek gibi değil yemeğe oturmadan pişirirken kaşık kaşık yer. Sarma saracak olsak bir kaşık ağzına koyar bir kaşık yaprağın icine koyar, sardıklarımızın yarısını daha ocağa koymadan yer. Hic bir dakika ama bir dakika bile susmaz ard arda yuzlerce soru sorar onun sorularından başım donuyor, beynimin yandığını hissederim. Yanından ayrılınca kendime gelmem 1 gundem fazla surer. Cok şukur koye gitti ama surekli aradı. Şimdi doğuma annemin yanına geldim doğum icin. Kayınvalidem boyle anormalken, annemin yanında nefes alırım sanarken annem beni cok şaşırttı. Ben evlenince kendine yeni huy edinmişti, hurda toplayıp satmaya başlamıştı. Şimdi geldiğimde gordum ki iş o kadar cığırından cıkmış ki evde iş yapmayı tamamen bırakmış. Eskiden zaten yapmıyordu, babam sağken calışmaz eve bakmazdı. Annem ev işine giderek bize baktı. Ozaman calışıyor diye yapmadığını duşunur, evin işleriyle baş etmeye calışırdım yıllarca. Şimdi sabahtan gidip copleri karıştırıyor, eve surekli sacma sapan eşyalar getiriyor. Tavukları da var, onların pisliği ve hurda dolu evin onleri. Milletin attığı anlamsız gereksiz tonla eşya hem evin onunde hem iceride yığılı. Ev cop ev, hayat cekilmez bi duruma gelmiş annemin evinde. Ben burdayken gitmez sandım ama gun icinde 2 3 sefer her biri en az 2 saat surecek şekilde gitti. Hamileliğim ağır geciyor, kendi evimde cok ozenli, titiz biriyim, hep sinir icinde gecti burda gunlerim. Yarın hastaneye gidiyorum, bu psikolojiyle doğuma gireceğim. Sezeryan olmayı da hic istemezdim. Hayat bana o kadar zor ki hic keyif almıyorum. Evime donsem bir gun kaynanam benimle yaşayacak korkusu, zaten surekli gelip 5 dakikalık yerde yatılı kaldı, onun verdiği sinir. Burda boyle rezil bi hayat.. Hep başkalarının hayatına bakıp kendi hayatımdan isyan edecek duruma geliyorum. Siz benim yerime olsanız ne duşunursunuz kendinizi bu olumsuz duşuncelerden kurtarmak icin?? Hakkınızı helal edin gozlerinizi baya yordum cok uzun oldu