Kararsızlıklar icinde yuzuyorum. Boşanma aşamasındayım ve ailemden uzak olmaya karar verdim. Konu şu ki cocuğum bugune kadar cok okul değiştirdi ve tekrar değiştirmek istemiyor. Ben de bunun vicdani ağırlığını uzerimde hissediyorum. Yakınlarda kalmakla uzağa gitmek secenekleri arasındaki artı eksileri yazacağım. Objektif bir bakışa ihtiyacım var.

Yakınlarda kalmanın artıları
-oğlum okul değiştirmek zorunda kalmayacağı icin uzulmeyecek.
-okul yeni yapıldığı icin modern bir sınıf ortamında, yuksek imkanlara sahip bir okulda okuyacaklar.
-babalarına yakın olacakları icin sık sık gorebilecekler. Boylece babasız buyume psikolojisine girmeyecekler.
-ben evden calışacağım icin gezdirme, parka goturme işlerini baba yurutecek. İşime daha rahat odaklanabileceğim.
-semti az cok biliyorum ve seviyorum. Hic bilmediğim bir yere gitmenin tedirginliğini taşımayacağım.

Eksileri:
-eski eşe bir mahalle mesafesinde olacağım ve bunun ne gibi zorluklar getireceğini bilmiyorum.
-carşıda pazarda karşılaşma fikri hic hoşuma gitmiyor.
-ailem onların yanına gitmediğim icin bana karşı soğuyacak. Hatta annem sonrasında pişman olduğunu soylese de "eğer orda kalıcaksan olsen de kapımı calmayacaksın" dedi. Gerci sırf kendi dediği olmadı diye kızına torunlarına olum dahil her zorlukta sırt cevirmeye hazır birine yakın olmanın bir kazancı olmayacağı da aşikar.

İşte boyle. Hangisi daha makul hangisi daha mantıklı sizce?

Not: annemle hic anlaşamayız ve onların yanına gitmem konusunda cok ısrarcı. Oldukları bolge akrabalarla dolu bir doğu mahallesi, "dul kadın" zihniyeti hakim. Cok sevdiğim iki yakın akrabam bile annemin yanına gitmemin beni cok uzeceğini soyleyip kararı bana bıraktı. Bu yuzden ailemin yanı bir secenek değil. Ya burada babaya yakın olacaklar, ya da kumar oynar gibi bir semt secip hic bilmediğimiz bir hayata atılacağız.