Merhabalar,
9 senenin sonunda ben de yolun sonuna geldim. Zaten yurumuyordu. Onca yıldır hep benim fedakarlıklarım tavizlerim sayesinde surdu. Boşanmanın eşiğinden de donduk ama yine benim sevgime yenik duşmemden dolayı. Duşmemem gerekirdi oysa. Tek taraflı olunca duygular, ilişki de bitmeye mahkummuş eninde sonunda. Evlilik yıldonumumuze 10 gun kala cok kotu kavga ettik. Şiddete maruz kaldım. İnsan inanamıyor yaşadıklarına. Polis eşliğinde ayrıldım o gece evden. 5 gun sonra eşyalarımı almaya gittim ailemle birlikte. Bir de daha beni sucladı kendi ailesiyle birlikte. Şikayetci oldugum icin, olayları buralara getirdiğim icin ben sucluymuşum. Bense en azından ozur diler diye duşunuyordum salak gibi. Topladım eşyalarımı. Babası geldi yanıma gitme dedi de kendi zahmet edip oturdugu yerden bile kalkmadı. Diyeceksiniz ki şimdi Colin salak mısın adam seni dovmuş sen daha gitme demedi diyorsun. Ben de diyorum bunu kendime. Kalacagımdan da değil kesinlikle. Ama cok sacma da olsa insan karşı taraftan boyle birşey bekliyor. Benden kurtulmak mı istiyordu, bu yuzden mi yaptı herşeyi diyorum kendi kendime ve hazmedemiyorum. 2 hafta oldu evden ayrılalı. O hayatına mutlu mesut devam ediyor. Zor zamanlarının sıkıntısını ben cektim. Ferah gunlerin keyfini suruyor şimdi tek başına. Don yoluna bak diyorum kendime ama yapamıyorum. Dakikam dakikamı tutmuyor. Hazmedemiyorum olanları. Biliyorum gececek ama ne kadar surecek bu haller. Şu zamanları hic yaşamadan direkt unuttuğumuz zamanlara gidebilsek keşke. Kafam da duygularım da allak bullak. Karman corman yazdım kusura bakmayın.