Kimseye anlatamadığım dertlerimi hep buraya yazıyorum. Şimdi de boğazımdaki duğumu burda cozmek istedim.

Babam psikoljik olarak hasta. Tabi insan yabancıya bile şefkatle yaklaşır ama bu derdi de ancak ceken bilir. Kendisi iki kardeşimin benim annemin yanında olduğu herkesin hayatini zehir etmiş bir insan.
Şehrin icinde bir yere gezmeye gidecek olsak donunce evde kavga dovuş cıkar mı korkusu, evin bahcesine cıksak fazla otursak azar işitme korkusu, kendi kazandığım parayla elbise alsam burnunu sokar mı korkusu.....

Normal insanların yapıp bizim yaparken kırk turlu eziyet cekmemiz. Her konuda. Normal birinsanın dayanamayacağı kadar zor. Anlatılamayacak kadar acı

En son olarak bu akşam yaptığı artık intiharı bile duşunur oldum.

Evlenme niyetiyle bir yola başvurduk. Evleneceğim kişinin ailesinden kadınlar geldi konuşuldu . Konuyu baba bilip actık ona. Sonra isteme gunu icin evleneceğim kişinin bizim olduğumuz şehre gelmesini bekliyoruz. Babam goruşecek falan. Ben zaten tanıyorum seviyorum adet yerini bulsun maksat

Bugun sevdiğimle şu an aynı şehirde olan halam aramış babamı. Kaldığı yerin adresini istemiş. Gidip goreymiş tanıyaymış! Hala bu ya hala. Sen kimsin. Normalde pek goruşmem sevmem. Ailemizi hep huzursuz etti Şimdiye kadar.
Ben annem aracılığıyla soyledim babama. Ben gordum annem ve babam da gorsun onay versin yeter diye. Yanlış miyim Allah aşkına

Biraz once bir akraba aradı babamı hayırlı olsun demek icin. Telefonu acar acmaz beni bir şeye katmıyorlar bana laf duşmuyor gibi minnetli bir sekilde konuşmaya başladi. Ki benim nasil bir evlat olduğumu herkes bilir icten cehennemi yaşasam da bir kez olsun saygısızlık etmedim. Bu sozleri hak edecek bir şey de yapmadım bu konuda. Edebilme sevdiğimle evlenmek istediğimi soyledim.

Benim yanlış yaptığım bir yer mi var. Duşunmekten delirecek noktaya geldim.

Duam şu ki dunyada hic kimse benim annemin kardeşlerimin yaşadığını yaşamasın...