Arkadaşlar merhaba,

aklima takilan bir şey var ve yazmak istedim. Benim bir arkadaşım var ve ağır hastalık gecirdi. Kendisi samimi arkadaşım. Boş gunlerimiz hep birlikte gecer iyi gunde kotu gunde. Doktoru ona maalesef maksimum 5 yıllık bir omur bicti ve bunu sadece ben biliyorum. Eşi ve kızları bunu bilmiyorlar. Karaciğer yetmezliği. hatta yoğun bakımda bile kaldı ama şuan daha iyi artık calışabilir durumda fakat hemen yoruluyor. Eşi maalesef ev işleri yapamadığından dolayı cok şikayet edip sıkıntı cıkarıyormuş. Bugun beni kahvaltıya davet etti ve ben de kıramadım gittim. Maalesef evinin hali iyi değildi duzensizdi ve mutfakta kurtlanan yiyecekler vardı. Kız var mısın şurayı bir duzene sokalım senin kızlar da bana yardım etsin dedim. Benim mutfağı zaten beğenirdi ic duzenini vs gittik bendeki saklama kaplarından aldık. Mutfağı duzene soktuk. Eşi de takıldı bana şaka vs yaptı. Bana giderken arkadaşım dedi ki “sen ne guzel bir arkadaşsın. Başkası gorup de soylemiyor şoyle boyle diye sen hemen soyleyip yardım ettin bana” diye. Duygulandım. İnşallah duzelirsin de gerek kalmaz bunlara diye duşundum ama soylemedim surekli hastalıktan bahsetmemek icin. Severek yaptım sadece dedim. Ne yapıp edip akşama kadar bitirdik suresi gecip kotu halde olanları cope attık ve guzel bir duzeni oldu. Neden iyi insanlar yanımızdan cabuk ayrılmak zorunda? Biraz duygulandım yazmak istedim.