Merhaba KK'nın guzel kadınları,umarım hayatınız yolundadır ve mutlusunuzdur.Ben şu sıralar değersizlik duygusu icerisindeyim.Bu duygu bazen o kadar yoğun oluyor ki hayatta hic sevilmemişim,hic var olmamışım gibi hissettiriyor.Kendimi sorguladığımda bu duyguyu ilk olarak babamın bizi terk edip gittiği yıllarda (daha sonra geri donsede) oğrenmiş olduğumu fark etim.Uzerinden yıllar gecse de bu duygu beni terk etmedi.Daha da kotusu yanına birde bağlanma korkusu eklendi.Hickimseye bağlanmamalıyım,kapıyı cekip gidebilecek kadar guclu olmalıyım anlayışı yerleşti bende.Birine aşık olduğumu hissetsem onu kendimden uzaklaştırmak icin her şeyi yapıyorum,bunun yanlış olduğunu bile bile yapıyorum.O kişiye bağlanırsam acı cekecekmişim gibi hissediyorum ve maalesef tum bunların sorumlusu olarak babamın kucukken yaşattıkları olarak goruyorum.Bunu nasıl yeneceğimi bilmiyorum.Başkalarının davranışları,sozleri ile kendi değerimi belirliyorum.Oysaki beni değerli yapan kendi varlığım bunun da bilincindeyim ama iş davranışa gelince yapamıyorum.İnsan kendisini nasıl değerli hisseder ve bizim değerimizi belirleyen nedir?Gecmişin yuklerinden nasıl kurtuluruz?