merhabalar; uzun suredir bende bu sayfayı takip ediyorum. derdimi paylaşmak icin uye olup icimdekileri paylaşmaya karar verdim.
30 yaşında, işi gucu yerinde bir kadınım. kısaca şu şekilde ozet geceyim; bundan 12 yıl once babam başka bir kadın icin bizi terk edip gitti, annem abim ve kardeşim oylece kaldık. sadece evimiz vardı annem calışmıyordu. abim calışıyor fakat kendi kotu alışkanlıkları olduğu icin anca onlara para yetiştiriyor bize bakmıyordu. bizde kardeşimle(daha doğrusu ikizim ) universiteye yeni başlamıştık. hal boyle olunca okulu bırakıp memlekete donup calışmaya başladım. cok zor zamanlardı. abim babam gittikten 3 ay sonra kızı yani yengemi kacırıp evlenmiş eşiyle bizde yaşıyor, ben ne iş bulsam calışıyor evi gecindirmeye calışıyordum. oyle zor zamanlardı ki. hic ergenliğimi yaşayamadım, calışıp durdum, annemde aynı şekilde tabi. daha sonra ikizim de dondu ve 2012 senesinde evlendi. daha sonra abimler ayrı eve cıktı. biraz daha kolay oluyordu herşey. ama ayrı eve cıkana kadsr oyle zordu ki, surekli calışıyor ev işlerini yapıyordum. abim ve yengem eve hic para vermeden yaşayıp gidiyordu. arada cok kotu kavgalar haksızlıklar var fakat konu dağılmasın diye anlatmıyorum.
neyse bunlar gecti cok şukur. guzel bir iş buldum, annem emekli oldu hayat bizim icin daha guzel olmaya başladı. annem hep bizimleydi zaten, ama babam bir kere bile arayıp sormadı. ben aradım birgun, gittikten 1 ay sonra sanırım. birdaha beni arayıp sormayın, oldu bilin cekin ellerinizi benden dedi. o lafı sindirebilmek zor olmuştu. uzun sure bizi başka kadın icin bırakıp gitmesini hazmedemedim ve affedemedim, hoş hala etmiyorum. erkek arkadaşlarım oldu, yanlış adamlardan aşk oğrenmeye calıştım, kimi zaman cok mutlu oldum, kimi zaman uzuldum. ama hep dimdik durabildim. şimdi bakıyorum o zamanlar ne kadar dik durabilmişim diyorum. bir şekilde hep mutlu olmayı bildim. bu surede yeğenlerim oldu.anneme miras kaldı maddi durumumuz daha da iyi oldu coğu kotu şey gecmişti.
ama son 1 yıldır hayatım o kadar bulanık ki. annem hep abime bağlı bir kadındı, bizi de cok seviyordu evladıyız nasıl sevmesin, ama hep ona ayrıcalıklıydı. abimin cocukları, abim hep onceydi onun icin. bunun icin bizi o kadar kırdı ki. artık hissizleşmiştik ikizimle. tepki bile veremiyorduk, kabullenmiştik.
son ilişkim de 1 sene surdu ve 3 haftasır ayrıyız. beni terketti. artık heyecanı kalmadığını, onu boğduğumu, sevdiğini fakat artık istemediğini soyledi. ona aşıktım, hala oyleyim. aldattı affettim, hemde af dilemediği halde. capkındı biliyordum, ama benleyken duzelir sanmıştım. ama oyle olmadı. surekli kırdıkca kırdı beni, onu bırakamayacağımı hissettiği icin tum bunları yaptı. cok ozluyorum, oyle evde uzanırken sanki kokusu burnuma geliyor, her gece ruyamda goruyorum uyanınca olmadığını gorunce kalbimin acıdığını hissediyorum. ama sonuc olarak bir gercek var, bitti. bu benim kırılma noktam oldu sanırım. hayatımın kırılma noktası. yıllarca hayat koşuşturması icindeyken annem ilgisizliği, babamın olmayışı ve onun sevgisinin olmayışı pek hırpalayamamıştı beni. ama artık hırpalıyor. işten ayrıldım, 3 haftada 8 kilo verdim. hayata kustum. sevilmeyişim geliyor aklıma. ben hep verdikce beni hic sevmediler. ama ben onları hic bişey yapmazkende, oylece karşımda dururken de sevmiştim. şimdi dışarı cıkmıyorum, neden sevilmediğimi sorguluyorum. ben 12 sene mucadele ettim sanırım artık edemiyorum. bir kez de biri benim icin bişey yapsın istiyorum. pazartesi hastaneye gidicem, psikolojim alt ust cunku. duzelip eskisi gibi olmak istiyorum. ama bu gucu kendimde bulamıyorum. yorgunum. konunun sonunu nasıl bağlayacağımı bilemiyorum
velhasıl 30 yaşında kadınım, sevilmeyişimi aşamıyorum. gucum kalmadı. babamın eksikliğini yanlış adamlardan sevgi bekleyerek gecirdiğimi son ayrılığımda fark ettim, bunu aşmak ve normal hayatıma donmek istiyorum. tum herkesi affedip unutup yoluma bakmak.
okuduğunuz icin teşekkur ederim. iyi akiamlar,