Merhaba. Beni uzen ve sağlıklı duşunmeyi sanırım başaramadığım bir konuda değerli fikirlerinize sığınıyorum.
Hayatımdaki insana karşı icimden geldiği gibi davranamıyorum. Yan yanayken hic bir sorunumuz yok, boş zamanlarını bana ayırır, planlar yapar, sık sık vakit geciririz. ( Sanırım goruşelim diyen de %99 o oluyor duşununce farkediyorum. Yoğun calışan da o gerci) Yanındayken sıcaklığını hissederken hic sorun yok icimden geldiği gibi olabiliyorum. Ama iş mesaj ve aramaya geldi mi durum farklı. Calıştığı bazı gunler gun icinde beni fazla arayıp sormadığında ve ayda birkac gun şehir dışında olduğu gunlerde ic dunyamda oyle farklı endişelere dalıyorum ki. Kendi kendime uzulup, duşunup triplere giriyorum. Galiba uzaktayken de o sıcaklığı, yakınlığı hissetmek istiyorum cok ilgilensin istiyorum. Peki ben ondan istediğim ilgiyi ona gosteriyor muyum diye sordum kendime ve cevap hayır. Mesaj atmak istesem de durup ondan bekliyorum, aramak istesem “rahatsız mi ederim acaba o niye aramıyor ki”diye duşunuyorum aramıyorum ondan bekliyorum. Bir kez bu duşuncelerimi ona actığımda şaşırmıştı, aklına geldiğimde neden sen arayıp mesaj atmıyorsun bana demişti. Mantıklı cumleler kurmuştu ve ona hak vermiştim. Ama hala ondan beklemeye devam ediyorum. Bir tarafım diyor ki icimden geldiği gibi gonlumce ilgimi gosterebilsem, her istediğimde arasam, sorular sorsam gevezelik yapsam konuşabilsem..O zaman ondan bişey beklemeye hakkım olurdu, bir tarafım ise inatla uzulup tripleniyor. Mesela bugun aradığında soğuk soğuk konuştum Kısa kestim, anladı mi bilmiyorum.
Bunun sebebi derinlerde yatan değersizlik duygum ve ozguvensizliğim mi? Nasıl cozumlemeliyim ne yapmalıyım ben?