Oysa ki ne guzel hayaller ve umutlarla yola cıkmıştık. Ama maalesef artık bebeğe rağmen evliliğimde gelecekle ilgili olumlu bir taraf goremiyorum.
Eşim pandemi ve iş kaybetme stresi de eklenince zevk icin az miktarda arada sırada aldığı alkolu iki gunde bir ve ne dediğini bilemeyecek hale gelene kadar icmeye başladı. Bir kac saat once basit ve gereksiz konulara takıp, icip, kufurler, hakaretler, ve ben de cevap verince bıcaklarım seni tarzı tehditler havada ucuştu. İlk evliliğinden olan iki cocuğunun gozleri onunde hem de. Ne beni ne doğacak bebeği istemiyormuş. Doğuma cok az kaldı, annemler şehir dışında, hastane dr ayarlandı, her şey hazır ama ben değilim. Bu evde daha fazla kalmak istemiyorum. Maddi sorunum yok, tek başıma da cok rahat gecinirim ama bebek yuzunden elim kolum bağlı. Lutfen eleştirmeden empati yapmaya calışın...