Dedemler bir ilcede yaşıyor bize uzaklar biraz ayda 2 kere gelirler oğullarının yanına.Babamı zamanında amcasına vermişler ondan uzağız. Benden 2 yaş buyuk halam var kendisiyle her şeyimi paylaşırdım abla gibi..İş hayatı,okul derken zaten artık paylaşmayı bıraktım.Gecen cok onemli bir konu oldu.Dedemi aradım halamı telefona istedim bir anda sesi yukseldi işte ders calışıyor işi var sende calış o kadar konuşmak olmaz .. Bende tamam dedim ya sonra konuşursunuz o konu o kadar onemli değil gibi şeyler soyledi ve vermedi halamı telefona. Saatlerce ağladım. Benim kalbimden onemlimiydi.Halamda sinir olmuş olmalıki o gun bugundur konuşmuyor tripli felan. Ya benim ne sucum var.. babam her zaman dışlanmış cocuk olması bundan galiba. Arkasında duran bir destekcisi yok. Evini arabasını bile yanında bulunduğu amcası almış. Oz annesi yavrum canım desede. Artık bu olaydan sonra iyi niyetli bakamıyorum hic bir şeye. Cunku bir dede olarak benim yanmda durmuyor ki dimi. 2 ayda bir 100 tl verir bana. Babama zaten desteği yok gibi tamam yine destek oluyor ama cok cok az acıkcası. Diyeceğim şu ki : İnsan akrabalarına karşı boyle duşunebilir mi? Orneğin teyzemin kızı var benimle yaşıt. İl dışından geliyor yani nasıl his size anlatamam . Surekli bir kulp buluyor her şeye . Tek benmi boyle benim mutluluğumda gozleri varmış gibi hissediyorum. Yoksa Akrabalar hep boyleydide yaşım gereği anca mı farkına vardım.