Hanımlar merhaba,

Uzun zamandır konu acmadım buraya. Bugune kadar actıklarım da hep akne problemimle ilgiliydi zaten ama şu anki durum bambaşka. Arkadaşlar ben bildiğiniz tukendim ya.

Oncelikle baştan başlayayım. Zor bir hayatım oldu, ozellikle sağlık anlamında. Acık acık yazamıyorum ama ciddi fiziksel sağlık problemlerim oldu/var. Bircoğunun ustesinden geldim şu yaşıma kadar, buyuk ameliyatlar gecirdim. Var tabi hala sıkıntılarım ama hayati riskim yok en azından artık. Uzun lafın kısası hayatım hep mucadeleyle gecti. Sadece sağlık anlamında da değil, eğitim, kariyer, ailevi sorunlar. Hayatım boyunca mucadele etmediğim tek nokta maddiyat sanırım. O anlamda ailem iyi bir yaşantı sundu bana, gecim zorluğu cekmedim, ne istersem alındı edildi vs. Ama maddiyat her şey değil ne yazık ki.

İşin garip yanı ben bu zamana kadar yaşadıklarımı gozumde buyuten biri değildim. Duygusal biri olmadım hic, mantığım daima ağır basardı. Etrafım derdi bana hep ne guclu kadınsın, buna rağmen bir şeyler başarmışsın, işte senin yerinde olsam dayanamazdım bilmem ne. Ben de hep yok canım o kadar da abartılacak bir durumum yok, benden cok daha kotu durumda olan insanlar var (hala boyle duşunuyorum) diyordum. Ama bu karantina doneminde bana bir şey oldu. Resmen ne kadar berbat ve zor bir hayatım olduğu dank etti kafama oyle diyeyim. Bunları soyleyen ben şimdi durup kendime bakıp “lan neler cekmişsin Coco, bi etrafındaki yaşıtlarına bak bi sana seninki de hayat mı” diyerek kendime acıyorum resmen. Sonra da gelsin ağlama krizleri.

Tabi bunda şu sacma sapan donemin etkisi oldu farkındayım ama benim ruh halim coktu resmen. Zaten az olan sosyal hayatım sıfırlandı ki bu bircok kişi icin aynı oldu hadi neyse diyelim. Pek arkadaşım var diyemem sahip olduğum sağlık problemleri bunu da kostekledi. Spor yapıyordum, yuzuyordum gittiğim yerler kapandı o da sıfırlandı. Spor salonu acıldı ama virus icin risk grubundayım diye gitmeye cesaret edemiyorum. Evde zaten kolumu kaldıramıyorum, ne kadar video izlediysem olmadı ı-ıh o motivasyon gelmiyor. Tam tamamen kurtuldum derken akne problemim tekrar nuksetti, ozguvenim yerlerde surunuyor. Yok yani nereden tutsam elimde kalıyor. Son 3 aydır ne ders calışabiliyorum ne uretebiliyorum canım hicbir şey yapmak istemiyor ustelik. Boş boş ot gibi yaşıyorum gunleri.

Bir de tum bunların uzerine 7 yıldır kullandığım antidepresanımı bıraktım. Cunku ruh halim kullanırken de berbattı boş yere alıyormuşum gibi hissettim ama sanırım bıraktığımdan beri daha da kotuyum. Kabul etmek istemesem de ciddi bir depresyondaymışım gibi geliyor artık. Burada millete psikolojik destek alın derim ama onu da yapamıyorum şu an, hastaneye gitmem mumkun değil. Belki iyice dayanamaz olursam online terapi denerim ne kadar işe yarar bilmiyorum.

Ote yandan bu ruh halimin 3-5 aylık evde kalmanın sonucu olduğunu duşunmuyorum. Sanırım 23 yıllık birikimin dışa vurumu bu. Dediğim gibi hayatımın her alanı ayrı bir mucadeleyle gecti. Mucadelem bitmedi bitmiyor bitmeyecek de fakat ben artık cok ama cok yoruldum. Yeteeeerrrr diye haykırmak istiyor icim.

Belki bazılarınız abarttığımı, bu yaşta hicbir şey gormediğimi veya şımarık olduğumu duşuneceksiniz bilmiyorum ama sizi temin ederim bircoğunuzdan daha zor bir hayatım olduğuna eminim.

Uzun oldu kusura bakmayın, icimi dokmeye ihtiyacım vardı. Okuduğunuz icin teşekkurler.