Herkese merhabalar.beni cok uzen bir konuyu anlatmak istiyorum
Lisede hazırlık sınıfında tanıdım onu ve o tanıyışım o tanıyış oldu.24 yaşına geldim 10 yılı gecti ve ben tek başıma yaşıyorum onu.bu hislerim gecsin istiyorum bu acıyı yaşamak istemiyorum ama gecmiyor.gozden ırak olan gonulden ırak olmuyormuş ozlemim bitmiyor.

Lise boyunca pek iletişimimiz olmadı zaten kimseyle iletişimim yok gibiydi.onu tanıdıkca ne kadar farklı olduğumuzu gorup cok uzuluyordum.bu cumleyi kurmak cok uzucu ama ben onun sececeği biri değildim bunu hep biliyordum icimde hep bu acıyı taşıyorum.

Ben gercekten hic anlam veremiyorum.neden bunu yaşıyorum hic anlamıyorum.bu duygum olmasa hayatımı bu kadar cok mahvetmezdim bunu da biliyorum.o kadar caresiz hissediyorum ki...bir yandan duşunduğum bazı şeyler de var.mesela kimseyle bir ilişkim olmadı beni de kimse sevmedi,sevgi aclığı cekiyorum farkındayım acaba bunlar yuzunden bu durumu abartıyor muyum diyorum ama gercekten bu duygum cok farklı geliyor o kadar farklı geliyor ki bazen diyorum biri beni severse unutur muyum ama birinin beni sevebileceğine hic inanmıyorum zaten duşunuyorum da biri beni sevse bile ben onun yuzune nasıl bakacağım ki.bunca yıldır başka bir insan yanıp kul oluyorum.sanırım birinin beni sevmesini de hak etmiyorum.zaten beni sevmesi gereken tek insan da oymuş gibi o da sevmiyor.
Ben ne yapacağımı gercekten bilmiyorum