Cokta uzatmadan soyleyeceğim : ''Kendimi bildim bileli hep şansızdım.''

Bilmiyorum sizde yaşadınız mı yaşıyor musunuz bu şansızlık ikilemini ama beni boşluğa surukluyor.
Etrafımda şansı yaver giden ne istediği varsa olan arkadaşlarım var, cokta severim iyi anlaşırım onlarla daima destek cıkmışlardır bana ama şimdi hepsi yuksek bir universite tutturup başka şehirlere gitme hayallerindeler, ki bunu yapacak nitelikte insanlar. Hepsinin ailesi iyi maddi durumları iyi sevgili sorunları dışında bi dertleri olmayan alımlı ve istediği olan insanlardır.

Belkide kıskanclık ediyorumdur , halime vaktime hamdolsun demeyip onların hayatını diliyorumdur...

Kendimi oldum olası iyi bulmadım hicbirşey de : cocukluğum iğrenc travmalarla gecti , ilgisiz buyudum , istediklerim hic gercekleşmedi , kendimi istediğim şekle sokamadım...

Hayatıma başkalarını merkeze koyduğum icinmidir bilmem hep kendimi 2. plana attığımı gordum. Onların şekline ozendim , onların ailesine ozendim kısaca onlara ozendim cunku mutlu olmayı arzuladım.
Hickimseye bile bile kotuluk yapmadım , iyi biri olmaya calıştım ama sonradan farkettim ki yaptıklarım beni ezik ve aptal gibi gosteriyormuş insanların davranışlarında gordum bunu.

Kendine guveni olmayan , yetersiz hisseden biriydim ve yaptıklarımda beni aptal gibi gosterdi...

Peki o cok iyi anlaştığım sevdiğim insanlar uzaklara gidince yalnız başıma olacağım ve hic arkadaşım olmayacak ... insanlarla anlaşan biri değilimdir zaten iyi anlaştıklarımda gidiyorlar...

Bana akıl verebilecek biri var mı ? ben gercekten kendimi nasıl yontabilirim ? korkularımı nasıl aşabilirim ? bu eziklik psikolojisinden nasıl cıkabilirim ? surekli negatif olmaktan bunaldım ? ozenmektende bunaldım ? sadece kuruntum mu bunlar ? yalnız kalmaktan korkan birinin kuruntuları ve yakarışları mıdır bunlar ?

Okuduğunuz icin teşekkurler , belki sıkmışımdır ama anlayışlı olmanızı umut ederek yazdım gelen iyi / kotu yorumları okuyacağım yazan herkese teşekkurler.