Burada hep kv ve kp'siyle sorun yasayip gorusmeme karari alan gelinlerin konularina sahit oluyoruz.
Peki ayni seyi kendi oz anne-babasiyla yasayaniniz var mi?
Bir hafta once anne babamla yasadigim evden ayrildim, buyuk bir kavga, bizzat oz annemden duydugum bel alti kufurler ve asagilamalar sonucu bir kac esyami alip ciktim.
Kendimi bildim bile hep kavga eden ebeveyenlere sahip oldum, surekli simdi bir yaygara kopacak mi acaba diye tetikteydim, kalbim gum gum carpardi en ufak bir ses yukselmesinde (ki sagolsunlar butun mahallenin duyacagi sekilde bagiris cagirisla kavga ederlerdi).
29 yasindayim ve son zamanlarda bir kavga patladigi zaman kendimi refleks olarak pencerelere kosarken yakaliyordum, aciksa eger kapatiyim de disari ses gitmesin, kolu komsuya rezil olmayalim diye. Hayatini el alem ne der zihniyetiyle yasayan ailem, kavgalarini alenen millete sunmakta bir sakinca gormuyorlardi niyeyse, bu ne yaman celiski!
Neyse, tahmin edersiniz ki psikolojik olarak saglikli gelismedim, anksiyete ve depresyon hep hayatimda oldu.

Aileme cok ofkeliyim, kirginim, cunku sadece cocuklugumu ve bugunumu degil, gelecegimi de caldiklarini dusunuyorum. Muthis bir evlilik fobisi yasiyorum ve ilerde normal insanlar gibi evlenip coluk cocuga karisabilecegime ihtimal vermiyorum.

Benzer seyler yasayanlariniz var mi? Ailenize ne sekilde sınır koydunuz? Yoksa siz de benin gibi bunu yapmaya aslinda cok gec kalanlardan mısınız?