2 ve 3.5 yaşlarinda iki cocuklu bir komşum vardı. Babaları Alman bir kadınla kactı. " Beni bir daha arayıp sormayın " diye bir mektup bırakmış.

Bir gun sabah apartmanda bir yaygara vardı. Iceriden ağlama sesleri geliyor ama kapıyı acan yok. Neyse cilingirle actırdık. Komşum vefat etmiş. Kalp krizi dediler.

Defin işlemlerini hepsini biz yaptık. Kadın kimsesizdi zaten. Uzaktan bir kac akrabası vardı , telefonundan numaralarla aradığımız kimse gelmedi cenazeye.

Cocuklar o gece bende kaldı. Sonraki gece , ve her gun. Biliyorum sosyal esirgemeye haber vermeliydim ama bir turlu yapamadım. Oyle alıştım ki , oyle cok seviyorum ki .. iki sene gecti uzerinden.

Biz taşınmistik. Eski komşum aradı biraz once.Babası gelmiş cocukları arıyormuş. Almanya' ya goturecekmiş.

Yakındır kapıma dayanması.. Ne yapacağım ben

Hicbir caresi yokmuş..

Bakıcıları , okulları ufff... şuan hungur hungur ağlıyorum...