Eşimle anlaşmalı boşandık. Boşandığımız gun evden gitti. O kadar buyuk bir boşluk oluştu ki icimde 3 gun dayanabildim. Ağlaya ağlaya geberdim. 4. Gun cağırdım. O da geldi Allah razı olsun. Şimdi yavas yavaş toparlanıyor. Gitme hazırlıkları yapıyor. İcim acıyor. Boşanmayı ben istedim. O hic istemedi. Anlaşamıyoruz. Hic konuşamıyoruz. Ortak bir hayalimiz yok. Derdimi kederimi hic anlatamam. Guvenmediğim pek cok nokta var. Ama bir cocuğum var. Ve onu da hic uzmek istemiyorum. Bundan boyle hic bir insan olsun istemiyorum hayatımda. Zaten hep cok mutsuz olacakmışım gibi hissediyorum. Acaba geri adım atsam da bari kızım mı mutlu olsa...
Daha once de boşanma davası acıp geri cekilmiştim. Diyorum ki olabilseydi o zaman olurdu. Demek ki yapamıyorum. Ama şu anda da acılar icindeyim...