Annemle babam bundan bir kac gun once kavga etmişlerdi, sonra konu tatliya baglandi bir kac gundur de iyilerdi.Bu gun babam anneme benimle ilgili bir sorun var mi diye sordu, annem de hayır yok dedi gayet gulumseyerek.
Yemek sofrasindayız bu arada, baktim ki konusacak gibiler ben de yedim kalktım.
Sigaramı almak icin koridordan gecerken babamın anneme aynen şoyle dediğini duydum
- bazen benden sıkıldığını soyluyorsun Ya, duşunuyorum acaba baskasiyla evlense daha mı mutlu olurdu diye.
Aynen bunu soyledi. Ben de utanarak soyluyorum ki onları dinlemeye başladım.
Annem de nerden cıktı bu simdi dedi, ben mutluyum arada olur oyle dedi. Sonra da annem yine gulerek bu kadar mı sevmiyorsun sen karını başkasıyla mutlu olurum desem git ol diyecek kadar rahat soyledin dedi. (Bunu gulerek soyledi)
Babam da, tam tersine o kadar cok seviyorum ki senin mutluluğun icin senden bile vazgecerdim dedi. Gulustuler, başka konuya gectiler.
Ama babamin bu soylediği beni yaraladı Sanki, annemi sevmiyormuş gibi hissettim. Başkasıyla annemi duşunebilmek ona hic acı vermedi gibi. Ama ben sevdiğim birini başkasıyla dusunsem uzulurum, başkasıyla olmasın benle olsun derim. Benimle mutsuzsa başkasıyla mutlu olsun diyemem.
Tabi ki de annem başkasıyla mutlu olurum diyip gidecek değil, ama ben bir etkilendim.
Şunu duşundum; gercekten seven biri sevdiği insanın mutluluğu icin ondan vazgecer mi? Sevmek bu mu? Ya da sevdiği insanı başkasıyla duşunmez mi?