Eş secimi yaparken değerinizi bildirin. Once kendinize değer verin sonra başkalarından değer gormeyi bekleyin

İbret olsun size yaşadıklarım.

Aşık oldum resmen peşinden ben koştum. Sevgiliyken cumartesi de calıştığım icin işten cıkıp goruşmek icin ayağına giderdim. 2 saat otobus yolcuğu yapardım. Kendisi bir kere bile bana gelmedi.

Evlendik, kendi istediği muhitte oturduk. Cunku o muhitte okumuş, alışmış hem işine de yakınmış. Benim her sabah 5'te uyanıp akşam 8'de eve gelmem, gunde 4 saat yolculuk cekmem umrunda bile olmadı. İstifa etmek istedim ona da izin vermedi.

Her gun işinin zorluğundan bahsetti durdu. İstifa et dedim, destek oldum cesaret edemedi. Butun gun elinden telefon duşmedi ne sohbet ne muhabbet. Her gece koltukta uyuyakaldı yatağa bile gelmedi.

Para biriktirdim (ona rağmen) ev almaya kalktım, onun istediği muhite param yetmediği icin biraz uzak yerlerden baktım evlere mecbur. Kendi istemediği icin benimle emlakcıya bile gelmedi. Ne halin varsa gor dedi. Ya insan arkadaşı rica etse, dese ki gel beraber gidelim bakmaya, emlakcıyla yalnız bırakma beni dese bir erkek olarak kalkıp gelmez mi? Gerci zamanında sevgiliyken gel işyerime bi gorun rahatsız eden oluyo arada dediğimde "sen napacağını bilirsin" deyip gelmemişti. Ben zaten napacağımı biliyorum sana ihtiyacım olduğundan seni cağırmıyorum ki erkek olarak varlığı hissettir, arkamı yaslayabileceğim biri var diyebileyim diye cağırdım seni. Zaten babamdan babalık gormemişim hep kendi ayaklarımın ustunde durmuşum insan sırtını dayayabileceği birini istemesi suc mu? Maddi anlamda değil bu ben calışır kimseye yuk olmam cok şukur.

Bitti artık dayanamıyorum, ufak bebeğim var, ne yapacağımı netleştiremiyorum. Keşke buradan babalara ulaşabilsem, desem ki kız cocuklarınızı cok sevin. Sevin ki kendilerine ilk ilgi gosteren hoduklerin peşinden koşup gitmesinler.