20 yaşındayım, babasız buyudum ve hic sevgilim olmadı kısacası.Lisede veya ortaokulda cok sessizdim oyle sevgili işleriyle alakam yoktu.Lise bitince boyle insanlarla tanışmaya başladım. Babamın vermediği sevgiyi hayatıma giren erkekten bekledim. Babam olsun demiyorum ama onaylanma, kabul gorme, arzulanmayı, koruyup kollamayı bekliyorum. Cok bağlanıyorum. Flortum ama hayatımdan cıktığı zaman oyle mahvoldum dağıldım ki, o mutlu olsun diye kırıcı davransa bile duygularımı goz ardı ediyorum, buda cok yanlışmış, konuştuğum flort 5 parmağımı gecmez, mesela ahmetle konuşuyorsam asla 2. kişi olmaz. Arkadaşlarım abartma bir flort diyorlar ama durum benim icin bundan cok daha fazlası. Ve surekli flortume karşı icimde ozguvensizlik var. Acaba beni beğeniyor mu acaba benle konuşmayı keser mi, acaba yeteri kadar onunicin guzel miyim, ya da başkasına yazıyor kesin diyorum falan filan. Artık secici olmam gerektiğini, dik durmam gerektiğini oğrendim, dik durmaz sam hicbi erkek beni el ustunde tutmaz, oyle guzel duygularımın ustunde tepindi ki.