Merhaba hanımlar konuyu acabilmek icin uye oldum. Umarım anlatabilirim derdimi. 23 yaşında 2 cocuk annesiyim. İki kızım var. 18 yaşında evlendim. Cocuklar peşpeşe oldu. Bu surecte cok sorunlar yaşadım. Kv ile birlikte oturduk ilk 2 sene evşeri ayırdık sonradan. Eşim iflas etti bile isteye abisinin coğu borcunu ustune aldı. Hem ekonomik hem psikolojik cok sıkıntı cektim. Boyle cok tukendiğimi hissediyorum. Cok yoruldum hayattan bunaldım sanki yaşamak anlamsız gibi. Televizyon falan izlersem zaten iyice kotu oluyorum. Bu kotu dunya da neden varım diye. Son bir yıldır yaşamak icin yaşıyorum. Cocuklara karşı tahamulsuzleştim. Eşime karşı soğudum. Boşanmak icin uğraşmaya bile dermanım yok inanır mısınız. Eşime bazen diyorum boşanmak kolayda uğraşmak zor geliyor. Kendimi tukenmiş hissediyorum. Gecen hafta cok cok yakın birinin vefat haberini aldım uzulmedim bile o zaman korkmaya başladım iyice ruhsuzlaştım diye. Yalnızlık sakinlik istiyorum. Ruhum yorgun. Yaşadıklarım o kadar uzun ki hayata cok erken başladım. Erken pes ediyorum sanırım. Eski neşem cıvıl cıvıl ben yok. Hic bir arkadaşımla konuşmuyorum herkesle irtibatı kestim. Onlar bile bana ağır geliyor. Akıl verin ne yapmam lazım. Cok yorgunum kimse beni anlamıyor eşim bile gecmiş zamanı bana geri verseler herşey o kadar farklı olurdu diyorum hep. Gelecekle değil gecmişle yaşıyorum. Gecmişi ozluyorum. Cocukluk yıllarımı keşke donebilsem. Umarım anlatabilmişimdir...