Merhaba arkadaşlar, ben 27 yaşındayım. 25 yaşında işe başladım, oncesinde uzunca bir sure işsizlik yaşadım. Hem işsizken hem de oğrenciyken beş kuruş param yoktu. Herkes bir yerlere gidip gezip tozup, yer icerken o kadar ozenirdim ki. Şimdi iki yıldır calıştığım bir işim var. Fakat yine de kendi paramı kendime harcayamıyorum. Babam cok para kazanmaz orta hallidir. Fakat beş kardeşiz, ve ben haric hepsi okuyor. Ben de maddi olarak eve katkı yapıyorum. Fakat ne zaman kendime bir harcama yapsam acaba cok mu harcadım diye endişeleniyorum, halbuki kendi maaşım, kendi harcamam. Bir gun bana canın ne istiyorsa yap, sonra pişman olursun diyen annem-babam ertesi gun o pahalı niye aldın, niye harcıyorsun para diyebiliyor. Yaz geldi, hayatımda hic denize girmedim daha once. Once yuzme oğrenmek sonra da bir yerde tatil yapmak istiyorum, fakat maaşım az olmamasına rağmen soyleyeceklerinden cekiniyorum. Cunku hem tek başıma bir yerlere gitmek istiyorum, hem de kardeşlerime de kıyamıyorum. Onları da hesaba katınca fiyatlar cok yukseliyor, kardeş 1-2 değil ki beş tane Tek başına gitsem onları niye goturmedin kendine muslumansın olacak, onları alsam fiyat cok artacak, kendimi aile babası gibi hissediyorum Fakat bir yandan da sırt cantamı alıp tek başıma dağ bayır gezmek istiyorum. Kız başına ne yapacaksın derler ona da. Otuz yaşıma 3 sene kalmış, hala kendi ayaklarımın ustunde duramıyorum, ustelik kendi işim var. Fakat hala onların sozlerine bağlıyım. Bu evden ayrılmak, kendime bir hayat kurmak istiyorum, ama evlenmeden cıkamayacağım galiba. Belki onemsiz gelebilir bir coğuna ama imkanım varken elimi kolumu duygu somurusuyle bağlıyorlar. Siz ne duşunurdunuz..