Her kese iyi gunler. Ben yeniyim burda, sırf sizinle bir derdimi boluşmek icin Azerbaycandan yazıyorum. Ben evleneli nerdeyse 1.5 yıl oldu. 1 tane 11 aylık oğlum var. Eşim 2 gunde 1 24 saatlik işte calışıyor. Eşimin ailesi evlenmeden once sadece eşim işte olacağı gun benim yanımda kalacaklarını (evim uzakta buralarda hırsız var diye yalnız kalamıyorum mecbur) soyledikleri halde evlendiğimden veri kaynanam bizle kalıyor. Bu yakınlarda da kayınpederim de bizim yanımıza taşındı. 1 eltim var, eskiden onla kalıyorlardı, sonra ben evlenince kaynanam yalnız kalmıyım diye benle, kaynatam eltimle kalıyordu ama artık her ikisi de temelli benim yanımda kalıyor. Kotu biri değiller ancak cok anlayışsız geri fikirli insanlar. Kaynanamın zaten garip bir koy şivesi var. Kaynatam ondan beter. Her işime karışıyorlar, sanki evin sahibi onlar ben sadece koleleriyim gibi her işe gonderiyorlar beni. Eşimi de aynen benim gibi. Sanki biz onların gozunde kucuk cocukmuşuz gibi fikirlerimizi onemsemeyip her işimize karışıp kendi bildikleri gibi idare ediyorlar evi. Kaynatam calışmıyor ama 2 evi var kirada. Bir evin kirasını diğer gelini alıyor, bir evin kirasını da kendisi. Bize ise 1 kuruş ta vermiyor. Sigarasından tutmuş her şeyine kadar eşim alıyor ama. O paradan 1 kuruşunu bile bize harcamıyor. Kaynanamsa tam bir dert, bide eltimi cok seviyor, benle arası hic iyi değil, ailem onlara cok iyi davranıyor,her bize gelişlerinde elleri dolu geliyor ancak bunlar dilde saygı duyuor, bidefa emelde gormuşluğum yok. Bide kaynatam oğluma kotu ornek oluyor, diyor ki ben onu oyle oğreticem ki her kesi dovsun hic kimseden korkmasın, ben itiraz edince de eşim karışma, her soylediği gercekleşicek diye bir şey yok, yarın nolucak bilemiyoruz, kalbini kırma babamın diyor, ama kaynanam disiplinli buna izin vermem diyor, ama kaynanam da cok gulunc şiveyle konuşuyor cok korkuyom oğlum da onun gibi konuşur diye. Bide oğluma kendi oğluymuş gibi davranıp ona bana anne soylemesini oğreticem diyordu ancak ben buna izin vermem deyip kesin tavrımı koydum. Şimdi birşey demese de bence yine aynı fikirde. Neyse, Ben cok cocuk ruhlu her şeye cabuk gelen saf biryim. Eşim ise aksine cok akıllı ve saf değil, iyi biri aslında ama cok sinirli biri, kendisini her zaman haklı goruyor ailesi gibi. O da yalnız yaşamak istiyor cok sıkılıyor ailesinden cunki annesi de babası da cok iş buyuruyor, 1 dakka yalnız burakmıyor bizi, ancak ailesi diye bir şey diyemiyor. Onlr yuzunden cok yıpranıyor evliliğimiz, evlendiğim gunden bu yana her gun kavga. Ama evlenmeden evvel aramız cok iyiydi eşimle. Şimdi cok cabuk 2de1 kavga ediyoruz ailesi her işimize karışıyor. Ayrı eve taşınamam, cunki bizde eşyaları butun ceyizi(supurgesine kadar, catalı, perdesi, her şeyi) kız tarafı alıyor, eşyalarımı onlara burakıp gidemem. Hem kaynanam da gecen sefer konuşurken soyledi ki ben ayrı yaşıyamam oğlumdan. Oğul annesine bakmalı. Gelin ne bilir ev idare etmek nedir, ne tecrubesi var ki yeni evli ciftin falan filan. Konuşunca bile midem bulanıyor kusmak istiyorum. Her gun dua ediyorum kurtulayım diye. Boşansam babam annem kabul etmez, her ne kadar sen bizim kızımızsın deseler de her zaman onları haklı gorup cok beğeniyorlar. Bana hep en kotusunu misal cekip şukur etmemi ve kavga edersem de gunahın bende olsuğunu onların iyi biri olduklarını soyluyorlar. Bide babam kalp, tansıyon ve şeker hstası boşansam kalbi bunu kaldıramaz diye mecbur katlanıyorum. Bana bor akıl verin nolur ne yapacağımı şaşırdım, cok yoruldum, 23 yaşımda soldum, hayatıma nefret ediyorum.